Messi është apoteoza: Ai barazoi Maradonën në Olimpin e perëndive

Për Lionel Messin dy gola në 120 minuta dhe një penallti e shndërruar në sekuencën finale: “E dija që Zoti do më jepte Kupën, nuk po largohem nga kombëtarja”.

Sipas atyre që besojnë në shenjat e fatit, kjo mund të përfundojë vetëm kështu. Më i miri në histori të futbollit është kampion bote në paraqitjen e tij të fundit në një raund të fundit të një Kupe Bote. Një lloj rrethi që mbyllet dhe planetët që rreshtohen. Rreth yllit të tyre më të shndritshëm, dhe nuk ka rëndësi nëse është me të vërtetë mbreti apo jo: pyetje të kota, nga ata që duhet të kërkojnë me forcë një krahasim midis më të mëdhenjve për të ngritur njërin dhe për të zvogëluar tjetrin.

Pyetja themelore është se, më në fund, Messi është ngritur në të gjitha aspektet në të njëjtin nivel me Diego Armando Maradonan. Ai duhej të fitonte një Kupë Bote si paraardhësi i tij më i famshëm, thanë kritikuesit e tij. Dhe si protagonist. Epo: i bëri të dyja. Njeriu kryesor i një Argjentine që nisi me këmbën e gabuar, e cila ngriti kokën ngadalë dhe me druajtje, derisa u bë një makinë lufte e aftë për të eliminuar me radhë të gjithë kundërshtarët që i dolën në rrugën e saj: Holandën, Kroacinë, Francën.

Mbrëmja e Lusail shënon shenjtërimin përfundimtar të njeriut që së bashku me Cristiano Ronaldon transformuan futbollin modern. Ka qenë një epokë para Messit dhe ka epokë të Messit. Do të varet nga Kylian Mbappe – për ironi, kundërshtari i tij fantastiko-shkencor në Lusail në një lloj sfide madhështore brenda sfidës – të marrë trashëgiminë e tij: por, me sa duket koha nuk ka ardhur ende plotësisht. Dhe sigurisht jo për të metën e kampionit francez, autor i një hat-trick.

Ashtu si Maradona në Meksikë, Messi mbajti Kupën e Botës në duart e tij. Ai shënoi në debutimin e tij, në humbjen e keqe kundër Arabisë Saudite. Ai e ngriti Argjentinën në këmbë duke zhbllokuar ndeshjen shumë të komplikuar ndaj Meksikës dhe në fakt aty nisi gjithçka. Atij nuk iu interesua penalltia e pritur nga polaki Szczesny. Ai ndëshkoi gjithashtu Holandën dhe Kroacinë, të pamëshirshëm nga pika e bardhë sa herë që fati e lejoi të ishte vendimtar. Dhe me Francën ai ishte, edhe një herë, njeriu i fatit: Ylli në 120 minuta, një tjetër penallti e shndërruar në sekuencën e fundit.

Mirëpo, nuk është vetëm kjo. Nuk janë vetëm golat e shënuar: katër nga shtatë, penalltitë, erdhën nga një goditje dënimi. Jo: ishte Messi ai që bëri diferencën si një njeri udhëzues, një forcë lëvizëse, një lider si ai ndoshta nuk kishte qenë kurrë gjatë karrierës së tij në ekipin kombëtar. Shikoni Argjentinën: ata kanë lojtarë të mirë, më shumë se një perspektivë të nivelit të lartë, disa kampionë. Ai nuk e ka skuadrën nga Brazili apo edhe nga Franca. Por, ka Leon. Dhe pa të, ndoshta, ajo nuk do të kishte arritur këtu ku është.

#Qatar2022

Hola Dios, soy yo de nuevo 🙏 pic.twitter.com/7jMtG0RpRY

— 🇦🇷 Selección Argentina ⭐⭐⭐ (@Argentina) December 18, 2022

Pak kohë më parë e quajtën “pecho frio”, duke treguar me gisht gjoja mungesë gjaku në momente vendimtare. Shiriti i kapitenit nuk dukej se i përshtatej krahut të tij ashtu siç i shkonte Maradonas. Dikush që do të ishte hedhur në zjarr për Argjentinën, që do të kishte shkëmbyer gjithçka për të fituar një trofe. Disa bashkatdhetarë thjesht nuk mund ta shihnin këtë blic në sytë e Messit. Por, nga 10 korriku 2021, nata e triumfit të Kupës së Amerikës në shtëpi ndaj Brazilit, gjithçka ndryshoi: Leo e mori ekipin mbi supe dhe e çoi në qiell. Siç bëri Diego 36 vjet më parë, në Meksikë. Midis Mane de Dios (Duart e Zotit), serpentinat dhe ndjesia e qartë e të qenit një alien zbarkuan rastësisht në mes të një tufe njerëzish.

Në Lusail, Messi pati momentin e tij perfekt. Lojtari me më së shumti paraqitje në historinë e Kupës së Botës përpara Lothar Matthaus, lojtari me më shumë minuta përpara Paolo Maldinit. Për herë të parë ai hyri me një gol në një finale, pas zhgënjimit të madh të “Rio 2014”. Dhe, më në fund, ai arriti ëndrrën e tij më të madhe: të linte Argjentinën të fitonte Kupën e Botës. Ashtu si Maradona. Dhe pikërisht në ditën e kërcimit të tij të fundit.

Dhe kështu kujtohen fjalët e Diegos, i cili tha për Messin: “Ai është dikush që, nëse i kërkon të godasë kokën kundër shtyllës, fillon të luajë videolojëra”. E ekzagjeruar, sigurisht. Por, mendimi i tij përfaqësonte atë të shumë argjentinasve, tifozëve dhe gazetarëve, të cilët thjesht nuk mund të kuptonin se si ishte një Leo në fanellën e Barcelonës dhe një në përfaqësuese.

Topat e Artë në rend, Ligat e Kampionëve të fituara, shiu i kampionateve dhe kupave të sjellë në shtëpi me Barçën ishin të kota. Në të vërtetë, ata vetëm sa e bënë më të dukshme mospërputhjen mahnitëse me plaçkën e mbledhur së bashku me Argjentinën: Zero kupa. Të paktën deri në korrik të një viti më parë. Atje, në Rio de Zhaneiro, historia filloi të merrte një kthesë tjetër. Dhe në Lusail mori formë nata më e bukur. Ai në të cilin Messi u bë trashëgimtari i vërtetë dhe i vetëm i Maradonës për të gjitha synimet dhe qëllimet.

Apoteoza, e quajtur edhe hyjnizimi, është lavdërimi i një subjekti në nivele hyjnore dhe, zakonisht, trajtimi i një qenieje njerëzore, çdo gjallese tjetër ose një ide abstrakte në ngjashmëri me një hyjni. /Telegrafi/