KTHIMI I BITNIKUT

Poezi: Teodor Nedeljkov
Përktheu: Fadil Bajraj

Pas bredhjesh shumëvitëshe
Iu ktheva edhe unë qytetit tim të dashur.
Endem nëpër të, shëtis, bredh apo shikoj,
Çdo të njëqindëtit i them tung.

E atëherë e shikoj, e shikoj atë, dhe ajo më shikon mua,
Shikohemi, i kujtoj ditët e moçme,
Përpiqem ta kujtoj fytyrën e të panjohurit
Që mban dorën e saj
Ajo më shikon, hesht dhe me shikim flet,
Këtë e kam burrë, e këta janë fëmijët tanë, ato lodrat
Tona – në shtëpi janë,
Ai nuk i do, dhe as që do t’i çojë në shëtitje,
Të tutë janë edhepse ngapak i përngjajnë atij
E ai me ta as që do të luajë.

Eja, eja dhe shih veprat e netëve tona,
Frutet e netëve të pagjumë të cilët qeshin dhe qajnë,
Eja t’i shohësh krijesat e vogla të çuditshme
Të cilët ende pëshurren në shtratin
Prej gjaku dhe mishi.

O, eja ti, i cili kundërmon në fushat e paskajshme të pashkelura,
Ti, i cili kutërbon në të gjitha mansardat dhe bodrumet e botës,
Ti, i cili çdo të dytën ditë blen bukë dhe thuash i pasur jam, i pasur
Dhe i ngopur,
Eja ti, i cili urren të gjitha ligjet e kësaj shoqërie të marrë,
Eja ti, i cili me çdo të dytën femër martohesh,
Ti, që secilën e do, e puth apo e rrah,
Eja dhe largoje të huajin që është futur në hirin e vatrës sonë,
Ti, i cili filxhanin e kafes e mbush me verë,
E pi dhe e lëpin deri në marramendje.

Eja me atë qiri,
Thyeji të gjitha llambat që i ndesh rrugës,
Kape për bishti këtë të huajin e trashë,
Nxirre prej shtëpie si dikur macen e cila
T’i hante koret e bukës që t’i ruaja ty.

Eja, me atë erën e verës,
Dhe me kashtërat kutërbuese në flokë të cilën kurrë asgjë
S’do ta zëvendësojë.
Eja dhe më rrej se një ditë do t’i marrësh me vete gjithë
Këta fëmijë,
Dhe se do t’u thuash të gjithëve që të të thërrasin baba,
Eja ti i cili nga shishja e whiskeyt deri në gjysmë të gotës
E mbush sall me ujë,
Dehesh me të, kënaqesh me të
Stërkënaqesh me cigaren tashmë të pirë,
Dhe gjithnjë i gatshëm për ikje dhe pas saj
Mbetesh në trupin tim dhe në pasardhësit
e mi.