Kultura Skena Filmi

Hitchcocku ishte plak i keq, por ende i shoh filmat e tij

Joan Fontaine dhe Cary Grant në filmin “Suspicion” (1941)

Para 8 muajve

Nga: Simon Heffer / The Daily Telegraph
Përkthimi: Telegrafi.com

Pothuajse të gjithë filmat nga periudha amerikane e Alfred Hitchcockut – e cila filloi në vitin 1939 – nuk janë të kënaqshëm për mua. Derisa filmat që kishte bërë në Angli – si The 39 Steps (1935) dhe The Lady Vanishes (1938) – shfaqin një stil të matur, filmat e tij amerikanë duket se mbështeten më shumë në reputacionin fatkeq të regjisorit si plak i keq, dhe nga ideali i tij i fetishizuar për biondet perfektë si Grace Kelly apo Tippi Hedren. Disa më duken të neveritshëm – Psycho (1960) mbi të gjitha. The Birds (1963), i cili dëshmon për një shpikje të madhe, është padyshim më i miri nga filmat e tij të mëvonshëm.

Por, prodhimi i katërt hollivudian i Hitchcockut, Suspicion (1941), është shumë i mirë. Duke pasur një trupë të fortë britanike – Cedric Hardwicke, May Whitty dhe Leo G Carroll mes tyre – Joan Fontaine luajti si Lina McLaidlaw, në rolin e anglezes së re të pafajshme që është e bija e një gjenerali. Në tren, këmba e saj preket nga një i huaj, nga Johnnie Aysgarth të cilin e luan Cary Grant. Aysgarth është i dyshimtë: i shthurur, rrezaton karakterin e një burri që ka telashe me gra. Së shpejti mësojmë se ka edhe probleme financiare, për të cilat shpejt kupton se lehtësisht mund të korrigjohen nga familja e kamur McLaidlaw. E dëshmon këtë duke u futur në një balo të organizuar nga gjenerali dhe duke gënjyer se si arriti aty.

Fati e shtyn McLaidlawin në martesë me Aysgarthin: çdo kockë oportuniste në trupin e tij zbulon shpërdorimin ndaj saj, pasi ajo dëgjon prindërit që thonë se nuk ka gjasa të martohet ndonjëherë. Ua dëshmon se e kanë gabim, duke ikur me Aysgarthin, pavarësisht se ishte shumë e arsyeshme për të mos e pasur asnjë dyshim ndaj tij. Prindërit janë të tmerruar; dhe, vetëm pas kthimit të çiftit nga muaji luksoz i mjaltit, McLaidlaw e kupton se i shoqi jo vetëm që nuk ka para, porse nuk e ka asnjë mjet për të fituar dhe se është kumarxhi.

Rritet ligësia e Aysgarthit: shkon të punojë te një kushëri që ishte agjent i pasurive të patundshme, por vjedh, shkarkohet dhe kërcënohet me ligj nëse nuk e kthen borxhin (asgjë nuk i thotë gruas së vet). I shet dy antikitete të cilat babai i saj ua kishte bërë dhuratë martese. E ka një mik torollak, Beaky (rolin e të cilit e luan një tjetër aktor i njohur anglez, Nigel Bruce), të cilin e lidh në një marrëveshje pronësie dhe i cili vdes në rrethana të dyshimta. Më pas, në atë që ndihet si çlirim i bekuar, gjenerali vdes, por Aysgarth mëson se ai nuk i ka lënë para vajzës së vet. Ajo, duke mos qenë budallaqe, vë në dukje zhgënjimin e tij dhe fillon të dyshojë se po planifikon ta vrasë për shkak të sigurimit të saj jetësor.

Me devijime nga libri mbi të cilin u bazua filmi, Hitchcocku sajoi një zgjidhje të paqartë dhe pretendoi se studioja e detyroi ta bënte këtë. Grant, i cili e ofroi lojë të shkëlqyer si njeri i keq, ishte vlerë e çmuar dhe nuk donin që aura e tij të dëmtohej duke e paraqitur si vrasës të pashpirt. Hitchcocku i trajtoi mirë këto kërkesa. Sot, gati një shekull pas, Suspicion ende të mbërthen. /Telegrafi/