IDIOTI

Poezi nga: Charles BukowskiPërktheu: Fadil Bajrajkujtoj se ky mendim më ka ra ndërmendkur isha rreth njëmbëdhjetëvjeç:do të bëhem idiot.i pata vërejtur disa nëmëhallë,ata që njerëzit i quanin"idiotë".sado që i shikonin me përbuzje,idiotët dukej se çonin jetëmë të qetë:asgjë as pritej prejtyre.e imagjinoja veten duke qëndruar nëpërqoshe të rrugëve, me duar në xhepa,dhe ngapak duke jargëzuar ngagoja.askush s'do të mëbezdiste.ia fillova ta zbatoj planintim.së pari më patën vërejtur nëoborre shkollash.shokët më përqeshnin,më ngacmonin.bile edhe babai im e pati vërejtur:"ti po sillesh si idiot ihamamtë!"njëri nga mësimdhënësit e mi e pati vërejtur,zonja Gredis me këmbë të gjatamëndafshi.ajo më ndalte pasorëve."çka ka ndodhur, Henry?mua mund t'më tregosh …"më përthekoime duare unë u qepa përtrupin esaj."pa më thuaj Henry, moski frikë …"s'e pata thënë asnjëfjalë."mund të rrish këtusa të keshqejf, Henry.s'ke nevojë tëflasësh …"më puthi nëballëe unë e lëshova dorëndhe butësisht ia prekanjërën prej këmbëve tëmëndafshta.Zonja Gledis ishtepidh e gjysmë.më ndalte pasorëve gati për çdoditë.e të gjithë mëurreninpor besoj se i kisha ereksionet më tëbukuranga të gjithë çunat njëmbëdhjetëvjeçnë qytetinLos Engjëllos.