RASHË NË MBRETËRINË E GJUMIT

Poezi nga: Dylan Thomas
Përktheu: Qerim Raqi

Rashë në mbretërinë e gjumit që më puthi trurin,
lashë lotët e kohës të bien;
syrin e të fjeturit
që ndjek dritën të drejtohej kah unë si hënë.
Në ikje e sipër, fluturova pranë unit tim të dytë
dhe u fundosa drejt ëndrrës dhe qiellit në rritje.

Ika nga toka dhe u ngjita lakuriq nëpër stinë,
arrita në një rajon tjetër larg yjeve;
dhe aty qamë,
unë dhe ky uni tjetër fantazmë,
me sy nëne, kurorave të pemëve;
Ika nga ky vend i lehtë si një pendë.

“Globi i babait tim pulson në qendër dhe këndon.”
“ Edhe kjo në të cilën shkelim tani ishte toka e babait tënd.”
“Por kjo në të cilën jemi strehon banda engjëllore,
të bukura janë fytyrat e tyre gërmuese në krahë.”
“ Janë vetëm ëndërrimtarë. Merr frymë dhe ata zbehen.”

Fantazma ime në bërryl, si sy nëne, u zbeh
kur u fryva engjëjve, dhe i humbiëur mbeta
në këtë breg të vrenjtur për çdo hije varri;
i hodha në shtrat shoqëruesit e mi ëndërrues;
ku ende flenë pa e ditur për fantazmln e tyre.

Dhe kur të gjitha substancat në ajrin jetëdhënës
ngjallën një zë dhe unë, ngjitur nëpër fjalë,
shkriva vizionin tim me dorë dhe flokë,
aq të lehtë të flije mbi këtë yll me diell,
aq rëndë të zgjohesh në retë e kësaj bote.

Aty rritet shkalla e orëve drejt diellit, një alternim dashurie
dhe dështimi më në fund,
i prishur hap pas hapi nga gjaku i njerëzve.
Një plak i çmendur ngjitet përreth në fantazmën e tij
dhe fantazma e babait tim ngjitet në shi.