MË PËRKUND QË TË FLE

Poezi nga: Elizabeth Akers Allen 
Përktheu: Agron Shala

Në fluturimin tënd, kthehu prapa, prapa o Kohë
Vetëm për sonte, më bëj sërish fëmijë!
Nënë, kthehu nga bregu që s’ka jehonë,
Si dikur, më mbërthe edhe një herë në zemrën tënde;
Në ballin tim puthi rrudhat e lodhjes,
Prej flokëve të mi tjerri fijet e argjendit;
Për gjumin tim, mbaje kujdesin tënd të dashur; —
Nënë, më përkund që të fle — më përkund që të fle!

Rridh së prapthi, së prapthi o valë e viteve!
Shumë jam lodhur nga mundi dhe nga lotët, —
Nga mundi pa shpërblim, nga lotët e kotë, —
Merri dhe ma jep sërish fëmijërinë time!
Jam lodhur nga pluhuri dhe nga ndryshku, —
Jam lodhur nga flakja e pasurisë së shpirtit tim;
Jam lodhur nga mbjellja që të tjerët korrin;—
Nënë, më përkund që të fle — më përkund që të fle!

Jam lodhur nga boshllëku, nga mungesa e vlerës, nga e pavërteta,
Nënë, o nënë, zemra ime qan për ty!
Gjatë shumë verave bari gjelbëroi,
Lulëzoi dhe u venit, mes përmes fytyrave tona:
Megjithatë, me mall të fortë dhe me dhimbje të zjarrtë,
Unë prapë sot vuaj për praninë tënde.
Kthehu nga heshtja kaq e gjatë dhe kaq e thellë;—
Nënë, më përkund që të fle — më përkund që të fle!

Në zemrën time, nëpër ditët që fluturuan,
Si dashuria e nënës asnjë tjetër dashuri kurrë nuk ka shkëlqyer;
Asnjë adhurim tjetër nuk mbeti dhe nuk mbijetoi,—
Besnik, bujar dhe i durueshëm si i yti:
Askush si nëna nuk mundet të ta largojë dhimbjen
Prej shpirtit të sëmurë dhe trurit të lodhur nga bota.
Prehja e lehtë e gjumit rrëshqet ngadalë mbi qepallat e rënduara të syve të mi; —
Nënë, më përkund që të fle — më përkund që të fle!

Kthehu, lëri flokët e tua të gështenjta e të praruara,
Të bien sërish, si dikur mbi supet tua;
Lëri të bien sot mbi ballin tim,
T’ju bëjnë hije syve të mi të lodhur nga drita;
Sepse me hijet e saj që edhe një herë rrezatojnë
Hareshëm do të mbushen vegimet e ëmbla të dikurshme;
Me dashuri, me butësi, valët e saj të ndritshme më pushtojnë;—
Nënë, më përkund që të fle — më përkund që të fle!

Nënë, nënë e dashur, vitet kanë qenë të gjata
Qëkur për herë të fundit ninullën tënde dëgjova:
Këndoje dhe pastaj shpirtit tim do t’i duket
Se vitet e pjekurisë ishin veçse një ëndërr.
Duke u kapur pas zemrës tënde në një përqafim të ngrohtë,
Me qerpikët e tu të lehtë që fytyrën ma ledhatojnë,
Pastaj, të mos zgjohem kurrë dhe as të mos qaj;—
Nënë, më përkund që të fle — më përkund që të fle!