Poezi nga: Anne Sexton
Përktheu: Faslli Haliti
Isha mbështjell në peliҫen e zezë,
në peliҫen e bardhë
dhe ti më shpështillje
dhe në një dritë të artë
pastaj më kurorëzove,
ndërsa jashtë shigjetat e borës
rrihnin diagonalisht derën.
Ndërsa njëzet centimetra borë
binin si yje
në copëza kalciumi,
ne rrinim në trupin tonë
(dhoma që do të na varrosë )
dhe ti rrije në trupin tim
(dhoma që do të na mbijetojë)
dhe në fillim unë të fshij këmbët
me një cope zhele
sepse isha skllavja jote
dhe ti më quaje princeshë.
Princeshë!
Oh, atëherë
u ngrita me lëkurën e artë,
dhe i hoqa disa psalme
I hoqa disa rroba
dhe ti i shpërbëre frenat
i shpërbëre kapistallët,
dhe unë kopsat,
dhe shpërbëra kockat, konfuzionet,
kartolinat ‘New England’,
netët e Janarit mbarojnë në orën dhjetë,
dhe si kallinjtë u rritën,
për akra dhe akra ari,
dhe pastaj korrëm, korrëm,
korrëm.