NE VRASIM EDHE FËMIJË, APO JO?

Poezi nga: Dan Almagor
Nga anglishtja: Fadil Bajraj

Shumica e këtyre njerëzve sinqerisht dëshirojnë
T’i vjelin ullinjtë e tyre
Siç kanë vepruar më se 400 vjet.
Shumica e këtyre njerëzve sinqerisht dëshirojnë
T’i edukojnë fëmijët e tyre
E jo të gjuajnë gurë
E as kokteje mollotovi,
Por të studiojnë në paqe
Të luajnë në paqe
Dhe ta ngrenë flamurin.
Flamurin.
Flamurin e tyre.
Dhe ta shpalojnë atë flamur, të qajnë
Siç qajtëm ne atë natë, atëbotë, të prekur siç ishim.
E ne nuk kemi, nuk kemi, nuk kemi
Të drejtë në botë
T’i ndalojmë nga kjo dëshirë,
Ky flamur,
Këta lot.
Këta lot që përherë, përherë
Vijnë pas të gjitha të tjerave.

Le të provojmë të përgatisim mbrojtjen tonë
Neve do të na duhej së shpejti kjo:
Të gjithë ata që vërtet e kanë bërë këtë
Të gjithë ata që ende e bëjnë.
Të gjithë ata që nuk e kanë ngritur zërin
Të gjithë ata që ende e bëjnë këtë.
Të gjithë ata që s’thanë asgjë
Të gjithë ata që kakarisën, duke thënë
“Diç vërtet duhet bërë,
(Por jo sonte. Se më duhet të shkoj në koncert,
Në një kremtim,
Në një ditëlindje!)”
Po, ne të gjithë një ditë do të marrim thirrje
Për proceset gjyqësore të kolonelëve.
Proceset gjyqësore të kolonelëve po afrohen.

Koha e atyre do të vijë, patjetër do të ndodhë kështu.
Proceset gjyqësore të gjeneralëve, të kolonelëve,
Të divizionit, të batalionit.
Dhe të një togu komandantësh.
S’ka shmangie nga kjo.
Kështu vepron historia.
Ç’do të themi atëherë?
Ç’do të thonë kolonelët, kapitenët, tetarët?
Ç’do të thonë
Për këto rrahje rrëqethëse, tmerruese,
Për këtë brutalitet,
Për shtëpitë e çuara në ajër.
Dhe më së shumti për këto poshtërsi.
Për këtë poshtërsi.
Për durimtarët e detyruar të fshijnë të shkruarat në mur,
Për pleqtë e detyruar ta heqin flamurin
Nga shtyllat elektrike,
Që ishin të elektrizuara, ose që rrëshqitën
E thyen këmbët e tyre.
Për bartësin e ujit të ftohtë
Të cilin ushtarët e urdhëruan të zbresë nga gomari i tij
Dhe i hipën në shpinë vetëm për t’u tallur me të.
Ne e bëmë veshin të shurdhër, ne e bëmë zemrën të shurdhër,
U bëmë të poshtër, arrogantë dhe budallenj.
Ç’mendojmë se kush jemi ne?
Kush na dha të drejtë
Të jemi aq të shurdhër, aq budallenj?
Duke injoruar arsyen: ata janë aq të njerëzishëm
Aq sa jemi ne.
Së paku siç ishim ne
Vetëm para 41 vjetësh.
Jo më pak të zellshëm, jo më pak të mençur,
Porsi ne të ndjeshëm, porsi ne plot shpresë.
Ata i duan gratë e tyre dhe fëmijët, hiç më pak
Seç i duam ne.
E fëmijët tanë tash shtiejnë në ta
Me plumba, plumba gome dhe gazra.

Shteti i Palestinës do të ndodhë.
Bile patjetër.
Poeti nuk e shkroi këtë.
Por historia do ta shkruajë
E stinët do të vijnë e shkojnë
E jeta do të vazhdojë siç e njohim shumë mirë ne
Martesat, lindjet dhe vdekjet të gjitha njësoj,
Por turp sa i përket kësaj pune. Turp.

/Telegrafi/