NE MË S’DO TË JEMI

Poezi nga: Francesco Guccini
Përktheu: Aurel Plasari

Do të shohim vetëm një sferë të zjarrtë,
më të madhe se dielli, më të madhe se bota;
as edhe një klithmë nuk do të gjëmojë
dhe vetëm heshtja do të shtrihet si qefin
mes qiellit dhe tokës, për mijëra shekuj së paku,
por ne më s’do të jemi, ne më s’do të jemi.

Mandej për një vit rresht nga qielli do të bjerë shi
dhe lumenjtë do të përshkojnë tokën përsëri
duke rrjedhur drejt oqeaneve dhe përsëri
plazhet do të kumbojnë prej dallgëve
ndërsa lart në qiell ylberi do të shndrisë,
por ne më s’do të jemi, ne më s’do të jemi.

Dhe vargmale të mbuluara me borë
do të rrethohen prej bredhishtash që kurrë
dorë njeriu nuk ka për t’i prekur,
dhe përsëri plazhet nga dallgët do të kumbojnë
dhe lart, në largësi, do të kthjellohet përsëri,
por ne më s’do të jemi, ne më s’do të jemi.

Dhe era e verës që vjen nga deti
do t’ia marrë një kënge mes mijëra rrënojash,
mes gërmadhash të qyteteve, mes shtëpish
dhe pallatesh që koha dalëngadalë do t’i thërrmojë,
mes makinash dhe rrugësh deri kur
bota e re do të ngrihet nga e para,
por ne më s’do të jemi, ne më s’do të jemi.

Dhe nga pyjet e nga detet do të kthehet jeta
dhe toka do të popullohet përsëri;
mes netësh dhe ditësh dielli do të bëjë njëmijë stinët
dhe bota edhe një herë do të përshkojë
hapësirat e gjithnjëshme edhe për një mijë shekuj së paku,
por ne më s’do të jemi, ne më s’do të jemi
aty …