LAMTUMIRË

Poezi nga: Guillaume Apollinaire*
Përktheu: Alfred Kola

Këputa kët’ degëz shqope
Mbaje mend vjeshtën që vdes
Më s’do shihemi kësaj bote
Aromë kohe degëz shqope
E mos harro se do të pres

Lexo po ashtu Guillaume Apollinaire, Faik bej Konica dhe Annie Playden

* “Lamtumirë” është poezi nga përmbledhja “Alcools” e Apollinaireit, botuar në 1913. Është kuintil (pesëvargsh) i kompozuar në homazh të Viktor Hugoit dhe vajzës së tij Léopoldine. Poezia është kompozuar edhe për Annie Playdenin, me të cilën Apollinaire u dashurua marrëzisht në vitin 1901, por që e la në vitin 1913. Prandaj, bëhet fjalë për të kënduar elegjinë përballë dashurisë së vdekur. Poezia është e strukturuar në tetërrokëshe dhe nuk përmban shenja pikësimi, që është ndër projektet kryesore të Apollinaireit për të krijuar një formë të modernitetit poetik. Poezia fillon me “Këputa kët’ degëz shqope” dhe përfundon me “E mos harro se do të pres”. Poeti evokon vdekjen e vjeshtës dhe fundin e marrëdhënies së tyre. Ka një kufi midis qiellit dhe tokës, ku poeti e gjen veten të pranishëm mes dy botëve. Në këtë poezi, Apollinaire realizon projektin Baudelairian të ngritjes së poetit përtej botës, duke lidhur kështu botën e ndjeshme (degëzën e shqopës) dhe botën e të ndjerit, duke fiksuar të pashprehshmen (aromën e kohës) për përjetësi. – Alfred Kola.