FRIKA E MOSQENIES

Nga: Witold Gombrowicz (pjesë nga Ferdydurke)
Përktheu: Edlira Lloha

Të martën më doli gjumi në atë kohën e pashpirt dhe të humbur, ose atëherë kur nata ka përfunduar dhe agimi është ende i pavendosur. Befas gjumëprishur, desha të nxitoj për të marrë taksinë që do të më çonte në stacion, duke menduar se për diku duhej të nisesha, por, vetëm një çast më vonë, u kthjellova dhe kuptova me hidhërim se nuk kishte asnjë tren për mua në stacion, se asnjë kambanë nuk kishte rënë. Rrija i shtrirë në një dritë të zbehtë, ndërsa trupi im frikësohej në mënyrë të padurueshme, duke shtrënguar shpirtin nga frika, shpirti im shtrëngonte trupin, dhe edhe fibra më e imët e trupit tim tkurrej në pritjen që asgjë nuk kishte për të ndodhur dhe çfarëdo që të nisesha për të bërë, nuk do të bitisja asgjë, hiç, asgjë.

Kjo është frika e joekzistencës, frika e mosqenies, shqetësimi i të mos të jetuarit, frika e mosrealitetit, britma biologjike e të gjitha qelizave të mia përballë trazimit, shpërbërjes, shpërhapjes.

Frika e grimcimit dhe imtësimit të pamoralshëm, pështjellimi i shpërqendrimit, paniku përballë fraksionit, frika nga përdhuna që mbaja brenda vetes dhe ndaj asaj që më kanosej së jashtmi – por, më e rëndësishmja, ishte diçka që nuk më lëshonte për asnjë çast, që nuk më ndahej për asnjë hap, që mund ta quaja një ndjesi të brendshme, njëfarë majmunërie dhe qësendisje që  më përshkonte tej për tej, një lloj gajasje e pjesëve të shfrenuara të trupit dhe pjesëve korrensponduese të shpirtit tim.