STIRKOFF

Nga: Charles BukowskiPërktheu: Leonora Buçinca

- Ulu, Stirkoff!

- Faleminderit, zotëri!

- Rehatoi edhe këmbët.

- Shumë e sjellshme nga ana juaj, zotëri.

- Stirkoff, më kanë informuar se ju keni shkruar artikuj mbi drejtësinë, barazinë; edhe mbi të drejtën për lumturi dhe mbijetesën... Stirkoff?

- Po zotëri.

- A mendoni se do të ketë ndonjëherë drejtësi të plotë dhe të arsyeshme në tokë?

- Jo tamam, zotëri.

- Por, atëherë, pse i shkruani këto mutësi? A ndoshta jeni i sëmurë?

- Ndihem ndryshe prej disa kohësh në këtë pjesë, zotëri, sikur jam gati të çmendem.

- Pini shumë, Stirkoff?

- Natyrisht, zotëri.

- Dhe bëni sende të vogla vetëm?

- Gjatë gjithë kohës, zotëri.

- Si?

- Nuk kuptoj, zotëri.

- Kështu pra, si është, si i bëni?

- Katër ose pesë vezë dhe një kilogram mish të grirë në një saksi lulesh, me qafë të ngushtë, ndërsa jam duke dëgjuar Vaughn Williams apo Darius Milhaud.

- Të qelqit?

- Jo, të qiellit, zotëri.

- Desha të them, vazoja është bërë prej qelqi?

- Natyrisht që jo, zotëri.

- A ke qenë ndonjëherë i martuar?

- Shumë herë, zotëri.

- Ulu, Stirkoff.

- Faleminderit, zotëri!

- Çfarë shkoi keq?

- Të gjitha, zotëri.

- Cila ishte copa më e bukur e pidhit që ju keni pasur ndonjëherë?

- Katër ose pesë vezë dhe një kilogram mish i grirë në një...

- Dakord, pajtohem!

- Po, zotëri.

- A e kuptoni, që dëshira juaj për drejtësi dhe një botë më të mirë është vetëm një justifikim për t’i fshehur rënien, turpin dhe dështimin që janë brenda jush?

- Epo.

- Babai yt ishte i keq?

- Nuk e di, zotëri.

- Çfarë do të thotë nuk e di?

- Dua të them se është vështirë të bësh krahasime. Baba kam pasur vetëm një.

- Po përpiqeni të ma hidhni dhe mua, Stirkoff?

- Oh, jo zotëri, siç thoni ju, drejtësia është e pamundur.

- Të rrihte yt atë?

- E bënin me ndërrime.

- Mendova se kishe vetëm një baba.

- Ashtu si gjithë të tjerët, doja të thosha se bënte zgjidhje me nënën time.

- Ta donte të mirën nëna?

- Unë isha vetëm një zgjatim i personit të saj.

- Çfarë tjetër mund të jetë dashuria?

- Një cak i përbashkët ku, sipas saj, merr kujdes të madh për një gjë shumë të mirë. Ajo nuk është e lidhur domosdoshmërisht me lidhjet e gjakut. Ajo mund të jetë një tullumbace e kuqe ose një copë bukë e lyer me gjalpë.

- Ju doni të thoni se do të donit një copë bukë të lyer me gjalpë?

- Vetëm pak, zotëri, në disa mëngjese të veçanta, nën disa rreze dielli, dashuria vjen dhe shkon pa paralajmërim.

- A është e mundur të duash një qenie njerëzore?

- Natyrisht, veçanërisht në qoftë se nuk e njohim mirë. Më pëlqen t ’i shoh njerëzit nga pas dritares, kur ecin nëpër rrugë.

- Ju jeni një frikacak, Stirkoff.

- Natyrisht, zotëri.

- Cili është përkufizimi juaj për një frikacak?

- Një njeri që mendon dy herë para se të luftojë kundër një luani vetëm me duart e tij.

- Dhe si do ta përkufizoje një trim?

- Një njeri që nuk e di se çfarë është një luan.

- Dhe si e përkufizon një budalla?

- Një njeri që nuk arrin të kuptojë që koha, struktura dhe mishi pothuajse gjithmonë harxhohen kot.

- Por, atëherë, kush është i dituri?

- Të diturit nuk ekzistojnë, zotëri.

- Nëse është kështu, nuk ekzistojnë as budallenjtë. Pa natën nuk do të ekzistonte as dita; pa të zi as e bardha nuk do të ekzistonte.

- Më vjen keq, zotëri. Unë gjithmonë kam menduar se çdo gjë, ndoshta, është ajo, pa marrë parasysh ekzistencën e diçkaje tjetër.

- E keni futur karin në shumë saksi lulesh, a s’mund ta kuptoni se çdo gjë është e drejtë atje, dhe asgjë nuk mund të shkojë keq?

- E kuptoj, zotëri, të shkojë si të shkojë.

- Çfarë do të thuash nëse bëj sikur të ta pres kokën?

- Nuk mund të them asgjë zotëri.

- Desha të them në qoftë se do të ta prisja kokën, unë do të mbetesha Mundësia dhe ju do të bëheshit Asgjëja.

- Do të bëhesha diçka tjetër.

- Për qejf timin.

- Për qejfin tonë, zotëri.

- Qetësohu! Qetësohu! Shtriji këmbët!

- Shumë e sjellshme nga ana juaj, zotëri.

- Jo, shumë e sjellshme nga ana e të dyve.

- Pranoje që shpesh keni ndjenjën e të qenit i çmendur. Çfarë bëni kur e keni këtë ndjenjë?

- Shkruaj poezi.

- Poezia përkon me çmenduri?

- Jo. Poezia është çmenduri.

- Çfarë është çmenduria?

- Çmenduria është horror.

- Ç’është horrori?

- Diçka e ndryshme për çdo person.

- Por horrori është pjesë e një e tëre?

- Është atje.

- E kjo pjesa e një e tëre?

- Nuk e di, zotëri.

- E vërteton që je urtak, ç’është mençuria?

- Të dish sa më pak të jetë e mundur.

- Si bëhet kjo?

- Nuk e di, zotëri.

- A dini të ndërtoni një urë?

- Jo, zotëri.

- A dini të ndërtoni një pushkë?

- Jo, zotëri.

- Këto janë objekte të produkteve të njohurive.

- Këto objekte janë ura dhe pushkë.

- Unë do të urdhëroj të ta presin kokën.

- Faleminderit, zotëri!

- Pse?

- Ju përfaqësoni motivimet e mia, ndërsa unë kam shumë pak.

- Unë jam Drejtësia.

- Ndoshta!

- Unë jam fituesi. Unë do të bëj të të torturojnë. Unë do të të bëj të bërtasësh. Unë do të bëj ta dëshironi vdekjen.

- Sigurisht, zotëri.

- A nuk mund të kuptoni se unë jam pronari yt?

- Ju jeni manipulatori im e nuk mund të bëni asgjë që nuk mund të bëhet.

- Mendoni se jeni i zgjuar, por nuk do të thoni asgjë të zgjuar në mes të një ulërime dhe tjetrës.

- Dyshoj për këtë, zotëri.

- Rastësisht, si mund ta mbani Vaughn Williamsin dhe Darius Milhaudin? Nuk keni dëgjuar për Beatlesin?

- Oh, zotëri, të gjithë i njohin ata.

- Nuk ju pëlqejnë?

- Nuk më bezdisin.

- A ka ndonjë këngëtar që nuk ju pëlqen?

- Është e pamundur të ekzistojnë këngëtarë të pëlqyer.

- Të themi, pra, ndonjë nga njerëzit që përpiqeni ta këndoni?

- Frank Sinatra.

- Pse?

- Sepse ai zgjon një shoqëri të sëmurë pas shpinës së një shoqërie të sëmurë.

- Lexoni ndonjë gazetë?

- Vetëm një.

- Cilën?

- Qyteti i Hapur.

- Roje! Çojeni menjëherë këtë njeri në dhomën e torturës dhe filloni punën.

- Një dëshirë të fundit, zotëri.

- Po.

- A mund ta marr me vete saksinë e luleve?

- Jo, do ta përdor unë.

- Zotëri?

- Desha të them se do të ta konfiskoj. Roje, çoje këtë njeri larg dhe kthehu përsëri këtu, kthehu këtu me...

- Po zotëri...

- Një gjysmë duzinë vezë dhe një kile mish të grirë...

Dalin roja dhe i burgosuri. Mbreti përkulet pak përpara dhe bën një ngërdheshje të ligë, ndërsa në radio fillon transmetimi i një kënge të Vaughn Williamsit. /Revista “Akademia”/