Telegrafi risjell në shqip shkrimin e ditores “Der Spiegel, të botuar më 25 janar 1982, që flet për vrasjen e Jusuf Gërvallës, Kadri Zekës dhe Bardhosh Gërvallës. Shkrimi me titullin “E tëra dukej si pas një ekzekutimi” merret edhe me atentatet ndaj kroatëve. Përkthimi është bërë nga Kushtrim Reçica, ndërsa më 2002 është botuar në Javoren Politike Shqiptare “Zëri”.
Vrasës të panjohur i vranë në afërsi të Heilbronnit tre jugosllavë. Për autoritetet shtetërore gjermane kjo masakër është kulminacion i ri në luftën e fshehtë, në të cilën agjentë të sigurimit jugosllav dhe kundërshtarë të pushtetit luftojnë mes tyre. Pas kroatëve në ekzil, si duket, qeveria e Beogradit iu ka shpallur luftë të përgjakshme shqiptarëve në ekzil që vijnë nga Republika e Kosovës.
BMW-ja e gjelbër 316 dilte nga garazhi. Shoferi nuk donte ta kthente veturën në borë dhe vazhdon të vozisë deri tek udhëkryqi, duke vozitur së prapthi diku rreth 40 metra.
Kur ndalet vetura del një njeri nga një vend ndërtimi në anën e djathtë të veturës dhe gjuan nga një distancë tre metra në veturë. Një njeri i dytë gjuan gjithashtu dhe shikon pastaj në veturë për t`u bindur se a ia kanë arritur qëllimit. Fqinjë, të frikësuar nga krismat, i shohin dy burra duke ikur.
Ishte shqetësuese ajo që kanë parë banuesit e komunës së “Untergruppenbach”-ut te Heilbronni: Vetura vazhdonte të uturinte sepse shoferi e kishte këmbën ende në padalën e gazit. Pastaj ai e lëshon si duket friksionin dhe vdes, kështu që vetura vazhdon të ecën derisa i mëshon një garazhe përballë. Vetura ndalet, motori fiket dhe mjedisi qetësohet.
Policia ka gjetur në veturë:
Shoferin Bardhosh Gërvalla, 31- vjeç, jugosllav, i goditur nga 6 plumba, qëndronte i vdekur pas timonit,
Bashkudhëtarin e tij, Kadri Zekën, 28 vjeç, i vrarë nga 2 goditje me plumba në trup, dhe
vëllain e shoferit, Jusuf Gërvallën, 36 vjeç, gjithashtu i plagosur rëndë nga 2 goditje me plumba.
Tri viktimat u identifikuan shpejt dhe gjithashtu shpejt u dit edhe drejtimi i tyre politik: jugosllavë në ekzil që i takonin kombësisë shqiptare, nga provinca e Kosovës, në jug të shtetit ballkanik dhe që të tre veprimtarë kundër qeverisë së Beogradit. Edhe për autorët e vrasjes pati shënime.
Në vendin e ngjarjes Jusuf Gërvalla, i cili më vonë vdes, i kishte pëshpëritur policisë: “Ka qenë UDB-ja”- policia sekrete jugosllave (Sluzba Drzavne Bezbednosti).
Dymbëdhjetë herë ishte gjuajtur mbi të tre burrat nga pistoletat e kalibrit 7,65, dhjetë goditje kishin qëlluar zemrën, mushkëritë dhe qafën. Një polic në vendin e ngjarjes thotë: “E tëra dukej si pas një ekzekutimi”.
Është metodë që përdoret nga shërbimi sekret, siç thotë snajperisti dhe instruktori i policisë nga Shtutgarti, Siegfried Hübner – duhet qëlluar me katër plumba “tre për ta mbërthyer viktimën nëse ajo qëndron ende, pra për ta rrëzuar dhe për ta bërë të paaftë për kundërvënie dhe pastaj rigjuajtja e katërta – e domosdoshme dhe vdekjeprurëse”. Edhe kjo flet për UDB-në.”
Që shumë vite grinden shërbimi sekret jugosllav dhe kundërshtarët e regjimit në Botën e Jashtme. Në shumë raste, jugosllavët në ekzil i kanë sulmuar ambasadat, konsullatat dhe përfaqësuesit e qeverisë së tyre. Beogradi reagonte në krim dhe terror gjithmonë me të njëjtën mënyrë. Skenë e “shoot-out”-it ballkanik ka qenë kohë pas kohe Republika Federale e Gjermanisë dhe policia ka qenë deri më tash e pafuqishme për t`i dhënë fund kësaj veprimtarie.
Ndërsa, përgjegjësit janë dalë në shesh. Beogradi ua ka frikën grupeve në ekzil, të cilat janë vatër trazirash në shtetin shumënacional – dhe i lufton ato. Sidomos kroatëve që janë jashtë ua kanë drejtuar pistoletat vrasësit e shërbimit sekret. Në shumë raste krimesh kundër kroatëve në ekzil është dëshmuar pjesëmarrja e Beogradit.
Për shembull: Kur shkëputet kroati Franjo Goreta nga shërbimi sekret jugosllav, me detyrë për vrasje në Republikën Federale Gjermane dhe e vranë një oficer udhëheqës, Beogradi e nis menjëherë një komando për ta likuiduar atë. Ende s’e kishte kryer dënimin Goreta, kur njerëz të UDB-së ndërmorën një atentat, në të cilin Goreta shpëtoi për pak.
Në procesin e këtij akti gjyqtari dërgoi një apel deri më tash të kotë drejt Bonit. “Nuk mund të lejohet që në vendin tonë të kryhen vrasje të shteteve të huaja për t`i zgjidhur problemet e tyre të brendshme”.
Krahas kroatëve, tashmë në shënjestër të shtetit jugosllav janë edhe shqiptarët. Që nga pranvera e fundit, kur shqiptarët rezistuan në provincën jugosllave në Kosovë, ku u bënë trazira të përgjakshme, Beogradi i ka zbuluar shkaktarët jashtë vendit: Prej shtetit shqiptar fqinj dhe prej shërbimeve besnike komuniste dirigjohet konflikti, mirëpo edhe nga Republika Federale Gjermane, siç thonë politikanët e Beogradit.
Në fakt, vetëm në Baden-Württemberg jetojnë diku 2000 shqiptarë, shumica prej tyre me strehim politik. Lidhur me aktivitetet e tyre shpeshherë u ankua konsullata e përgjithshme në Shtutgart.
Për shembull, në pranverën e 1981-shit demonstruan shqiptarët në një demonstratë jo të rëndësishme, në të cilën ata kërkuan ndarjen e Kosovës nga Jugosllavia. Ndërkohë demonstruasit e diktuan se dikush nga një shkollë jugosllave po i fotografonte, hynë disa brenda dhe, pos fotografistit, ata e takuan edhe konsullin e përgjithshëm jugosllav, Branko Dimitrieviq. Ata ua morën filmin, të cilin më vonë u detyruan ta dorëzojnë në polici.
Kjo mund ta ketë lidhur një zinxhir vdekjeprurës, se njëri prej të cilëve kishte hyrë në atë shkollë dhe të cilin me siguri e kanë fotografuar, ishte Bardhosh Gërvalla, ngasësi i veturës, i vrarë te Heolbronni.
Gërvallajt kanë qenë të njohur në skenën e jashtme. Vëllai Jusufi, i cili para pak kohe ia kishte dhënë një intervistë një gazete ditore, në të cilën thoshte se ishte për luftën e armatosur kundër shtetit jugosllav, ka qenë, sipas njoftimeve të policisë, edhe redaktor i gazetës “Zëri i Kosovës” në ekzil.
Bardhosh Gërvalla kishte ardhur në Gjermani më 1974. Ai punonte si këshilltar për punëmarrësit jugosllavë, në Solitudestraße 44, në Ludwigsburg. Bardhoshi, i martuar, dy fëmijë, ka qenë aktiv sidomos në legjislacionin e punës për bashkëkombësit e tij.
Koka politike e vëllezërve ka qenë, si duket, Jusuf Gërvalla. Sidomos, ai fajësohej nga konsullata e përgjithshme jugosllave të jetë anëtar udhëheqës i “Fronti të kuq” që luftonte kundër qeverisë jugosllave. Kjo organizatë ishte aktive, deri më tash, vetëm në Jugosllavi dhe po aq pak, si grupe të tjera kosovare u shfaqte në raportin vjetor të ministrisë federale për mbrojtjen e kushtetutës.
Jusufi, i martuar, tre fëmijë, duhet të ishte bashkëbotues i gazetës së ndaluar në Jugosllavi “Zëri i Kosovës”, për të cilën ai punonte nga vendbanimi i tij. Kadriu, gjithashtu gazetar, ishte bashkëpunëtor kompetent i të njëjtës revistë.
Në murin e jashtëm të shtëpisë së vëllezërve në “Auf der Habichtshöhe 40” e kishin varur, në shenjë pikëllimi, një flamur në gjysmështizë, të kuq, me një shqiponjë dykrenare dhe me një yll – ngjyrat e Kosovës dhe njëherësh flamuri kombëtar i Shqipërisë.
Çfarë rëndësie kanë aktivitetet e shqiptarëve në ekzil për Beogradin nuk e dëshmon vetëm masakra në Heilbronn. I ngjashëm ishte edhe një aksion i madh i shërbimit sekret serb në fillim të vitit, kur bashkëkombësi, Rasim Zenelaj, u mor në shënjestër. Zenelaj ka qenë një anëtar udhëheqës i “Besëlidhjes Kombëtare Shqiptare”.
Me gjuajtjet nga pistoleta në kundërshtarin e qeverisë Zenelaj, i cili e mbijetoi edhe pse i lënduar rëndë i shpëtoi atentatit, u dëshmua për herë të parë drejtimi i ri i shërbimit sekret jugosllav.
Për ta mënjanuar Zenelajn, Beogradi kishte kurdisur plane të kushtueshme. Kishte nisur disa agjentë, madje kanë rrezikuar edhe dikë nga zyrtarët e konsullatës dhe kanë eksponuar ndihmësit e heshtur. Megjithatë, plani dështoi dhe pjesëmarrësit u zbuluan: Në procesin e nisur atë kohë kundër përgjegjësve të atentatit qartësohet edhe më shumë implikimi i zyrtarëve jugosllavë në ndjekjen e emigrantëve me metoda drastike.
Kah fundi i 70-tave ishte ngritur një agjent i mëhershëm në gradë të konsullit. Me emrin Salih Salihi, ai u shfaq më vonë me shërbim diplomatik për vendin e tij në Republikën Federale Gjermane, së pari në konsullatën e përgjithshme në Hamburg dhe pastaj në konsullatën e përgjithshme në Frankfurt. Atje u vendos i pajisur me një dokument identifikimi, si zyrtar me nr. 6750 në cilësinë e rojës. Në Frankfurt vepronte edhe një koleg tjetër i shërbimit sekret, si zyrtar i lartë i konzullatës, me dokument identifikimi nr. 6322, i firmuar me emrin Svetozar Mirjaçiq, i quajtur “Tozo”. Një besnik, me rang të lartë, i këtyre dy shërbyesve ishte Rade Surla, një partizan i hershëm, që kohët e fundit punonte në një ndërmarrje ndërtimi në Frankfurt.
Surla i vizitonte shokët e konsullatës dhe i informonte ata për veprimtaritë e njerëzve në ekzil. Njëherë, siç i kujtohet shoferit të tij, e vizitoi dikush vetë Surlan. Mysafiri kërcënues (Surla shoferit: “Duhet me ju ruejt këtij njeriu”) ishte gjenerali i shërbimit sekret, Milan Shashiq.
Në mars të vitit 1981, menjëherë pas shpërthimit të trazirave në Kosovë, filloi të veprojë treshi në Frankfurt. Salihi gjurmonte shprehitë e jetës së Zenelajt dhe i dërgonte Tozos informacione. Edhe Surla filloi të veprojë, kur u përfundua plani konkret i vrasjes. Disa gjurmë dhe dëshmitarë dokumentojnë se me sa përkushtim kanë vepruar agjentët.
Agjenti i parë, të cilin e caktuan për Zenelajn ishte një kroat në ekzil, por ai demaskoi urdhërdhënësit nëpërmjet deklaratave të tij në procesin gjygjësor. As agjenti i dytë nuk e mbajti fshehtësinë. Ante Kujunxhiq ishte rekrutuar nga Tozo si vrasës, kur iu hap shokëve të tij kroatë në ekzil. Së shpejti policia gjermane i dinte hollësitë e përgatitjeve për atentat.
Organet gjermane nuk kishin vepruar në mënyrë të kujdesshme. Kroatit Ante Kujundziq i kishte folur një bashkëkombas i panjohur në prill të vitit 1981, në stacionin e trenit në Frankfurt. I kishte thënë “me thirr një person me rëndësi” dhe t’i paraqitur me emrin “Studenti i muzikës”. Pastaj, i kishte dhënë një numër të telefonit – 21 77 01 – dhe e kishte udhëzuar që kur të thirrte secilën shifër ta mbledhte me numrin dy.
Në lidhjen telefonike 43 99 23 ishte lajmëruar konsullata e përgjithshme jugosllave. Kështu ishte vendosur kontakti me Tozon. Kujunxhicin e kishin urdhëruar për ta gjurmuar shqiptarin Zenelaj. Si shpërblim atij Tozo i ofronte para, dokumente të reja dhe përkrahje për ta fituar azilin politik në Republikën Federale Gjermane.
Në një takim tjetër Tozo ia dha një pasaportë, për çdo rast, nëse duhej ta lëshonte vendin shpejt. Kujunxhiqi: “E pata të qartë se me siguri duhej ta vrisja dikë”. Agjenti hoqi dorë nga ky plan dhe i informoi autoritetet gjermane. Si rrjedhim, policia e mori në mbrojtje të rrezikuarin Zenelaj.
Për t`ua treguar komplotistëve këtë, policët gjermanë e dërguan Zenelajn demonstrativisht për të shëtitur para konsullatës jugosllave. Një herë tjetër, duke shëtitur në një kopsht zoologjik, Zenelajn me përcjellësit e tij e vëzhgonin agjentët jugosllavë dhe kështu ata u vërejtën edhe një herë nga gjermanët.
Zenelaj ra në rrezik me mendjelehtësinë e vet. Ai kishte treguar në rrethin shoqëror se ishte i mbrojtur dyfish, d.m.th. edhe me një jelek antiplumb. Njëri që e kishte dëgjuar këtë ishte nën shërbimin e Surlas. Kështu jugosllavët e planifikuan një plan që kundërshtarin e tyre ta manovronin në një situatë që ai të detyrohet ta zdeshë jelekun e tij antiplumb. Një grua duhej ta kryente këtë punë dhe pastaj ta godiste me pistoletë.
Si ndihmëse u gjet shpejt biondina serbe, Zorica Aleksiq. Ajo jetonte pa të ardhura dhe pa punë në afërsi të Darmstadit. Nëpërmjet kërcënimeve, si dhe nëpërmjet premtimit se do t`ia japin 2000 DM, e bindën atë. Ishte aranzhuar një takim me gruan dhe viktimën e saj. Rasim Zenelaj e kishte marrë agjenten në apartamentin e tij. Kur doli gruaja me pistoletë nga banja, Zenelaj e kishte zdeshur jelekun antiplumb. Prej pesë goditjeve në afërsi të zemrës, Zenelaj falimentoi.
Autorja kishte ikur dhe në hyrjen e shtëpisë e kishin pritur Surla me shoferin e tij. Zorica Aleksiq ua kishte kthyer armën dhe i kishte marrë paratë bashkë me një tiketë për Beograd. Me një Volvo ishin nisur menjëherë për në aeroportin e Frankfurtit.
Mirëpo, serbja nuk mundi ta lëshonte vendin. Fqinjët, të alarmuar nga krismat, i kishin lajmëruar policinë menjëherë. Rastësisht e kishin dëgjuar këtë lajm në radiolidhje edhe policët të cilët ishin të ngarkuar me mbrojtjen e Zenelajt. Një gjurmim i shpejtë në rrethin shoqëror të viktimës i çoi policët te Zorica, e cila pak më vonë u arrestua në aeroport.
Zyrtarët e konsullatës Tozo dhe Salihi janë urdhëruar të kthehen në Jugosllavi. Surla mundi të ikte që në ditën e atentatit. Surla u paralajmërua me anë të telefonit dhe ishte përgjigjur: “Në rregull”. Pastaj shoferi, i cili ishte dëshmitar i kësaj telefonate, e kishte dërguar me ngut përtej kufirit, në Strasburg në hotelin “Holiday Inn”. Aty humbën gjurmët e tij.
Dështimi, si duket, nuk e ka dëshpëruar UDB-në. Një vërtetim është 10 tetori 1981në Bruksel: Atje ishte vrarë një shqiptar, me emrin Vehbi Ibrahimi, në rrugë, para banesës së tij, me një pistoletë të kalibrit 7.65.
Gruaja e tij, e cila ishte me të ishte lënduar rëndë nga goditjet. Ibrahimi ka qenë nënkryetar i “Besëlidhjes shqiptare”.
Organet shtetërore gjermane tash, pas atentateve në Zenelajn dhe Ibrahimin, duhej ta mbronin kryetarin, Emin Fazlia. Ai banonte te Göppingen-i dhe ka qenë i njohur te fqinjët si “një burrë i vjetër dhe i respektuar”. Policët kompetentë ishin të brengosur se “mos do ta vrasin edhe atë”. Që prej atëherë, Fazlia është nën mbrojtje dhe nuk lajmërohet më në lidhjen telefonike të mëparshme.
Policët nuk gjejnë gati fare përkrahje politike në luftën kundër kësaj lufte ilegale. Në të vërtetë, ekziston një marrëveshje në mes të Bonit dhe Beogradit për të përkrahur njëri-tjetrin në rast atentati. Herë pas here ndërrohen informata për ardhjen e lëndëve shpërthyese ose të ndonjë arme.
Mirëpo, sa pak rëndësi ka kooperimi në mes dy shteteve për palën serbe e vërtetojnë atentatet. Zyra federale kundër krimit ka regjistruar se kur janë bërë atentate në kroatët në ekzil, në shumicën e rasteve UDB-ja ka përdorur pistoleta të cilat gjuajnë me rrotullim djathtor rreth boshtit, edhe pse shumica e pistoletave të këtij lloji gjuajnë me rrotullim majtor rreth boshtit. Organizatorët e atentateve as që e kanë pa të arsyeshme ta maskojnë këtë dallim.
Kur ranë në rrjetin e policisë jugosllave katër anëtarë të RAF-it gjerman, jugosllavët prezantuan një listë me kroatë që lypeshin urgjentisht për t`i ndërruar ata. Zyrtarët gjermanë e refuzuan këtë dhe Beogradi i lëshoi anëtarët e RAF-it.
Nëse mund të flitet për bashkëpunim në mes të policisë gjermane dhe asaj jugosllave, ana gjermane ankohet. Në vend që t`i përciellin shkakëtarët, jugosllavët japin vetëm këshilla në kërkesën e motiveve: “grindje për çështje nderi”, “grindje për femra”, “hakmarrje përreth stacionit të trenit” ose “tregti armësh” janë konfliktet e vërteta.
Politikanët jugosllavë e mohojnë katgorikisht implikimin e policisë sekrete jugosllave në këto raste. Lidhje me këtë ka biseda të rregullta në mes të Ministrisë së Brendshme të Gjermanisë dhe kolegëve beogradas. Ministri i Punëve të Brendshme, Franjo Herljevic, një gjeneral i vjetër partizan dhe bshkudhëtar i Titos, i demanton gjithmonë dhe deklaron se policia sekrete jugosllave nuk është duke vepruar në Republikën Federale Gjermane.
Kur kishte pyetur deputeti i CSU-së, Fritz Wittmann, në vjeshtë të vitit 1981, se cilat janë reagimet e Bonit lidhur me sjelljet e Beogradit, e mori një përgjigje të shmangshme. Boni shprehet lidhur me këtë, thoshte ministri Hildegard Hamm-Brücher, vetëm atje ku është e arsyeshme dhe e dobishme.
Krahas proceseve gjyqësore, ka aty-këtu edhe vetëdëshmi për veprime të UDB-së. Në ambasadën jugosllave ka qenë një diplomat bashkëbisedues i policisë gjermane, Tomo Renac, i cili pyetjet vetëm i përcillte për Beograd dhe kurrë nuk përgjigjej. Në shumicën e rasteve vetëm i rrudhte krahët.
Arsyen për këtë stil të mbajtur gjermanët e nuhatën, kur ra në duar të tyre një letër që Renac e kishte dërguar në Beograd.
Aty Renac, si një agjent i ofenduar, ankohej: “Po mundohen me masa propagandistike dhe penale për t`i bërë të pamundshme aktivitetet e sigurimit të shtetit jugosllav në RF të Gjermanisë. Në një pritje shefi i policisë së Bonit ka tërhequr vëmendjen se kishte fakte se diplomacia jogosllave është tepër aktive në RFGJ. Kjo na detyron të vijmë në përfundim se puna në RF të Gjermanisë është bërë shumë e komplikuar”.
Hetuesit gjermanë nuk prisnin shpërblim nga shërbimet jugosllave. Kur, para pak kohe, një prokuror i Frankfurtit paralojmëroi se në rastin e shqiptarit Zenelaj do të fillojë së shpejti të marrë “hetime në Jugosllavi”, nuk deshi askush t`i jepte zemër. Një mbrojtës i shtetit në Bon tha: “Në këtë ne vetëm kemi qeshur”. /Telegrafi/