Ajo që dikur ishte trishtim, tani është paqe ...

Nga: Rabindranath Tagore
Përktheu: Bajram Karabolli

Po ecja përgjatë një shtegu, kur një zë gruaje pas meje më tha:

- Më njeh?

U ktheva dhe iu përgjigja:

- Nuk e mbaj mend kush jeni.

Ajo më tha:

- Unë jam ai trishtimi i thellë që ke vuajtur shumë kohë më parë.

Sytë e saj ndriçonin si mëngjesi, kur vesa ende s’ka rënë mbi tokë.

Heshta, pastaj e pyeta:

- Ku e ke gjetur tërë atë ngarkesë të madhe lotësh?

Ajo buzëqeshi pa m’u përgjigjur.

E kuptova se lotët e saj kishin pasur kohë të mësonin gjuhën e buzëqeshjes.

Më tha:

- Dikur ishe i bindur se do ta ruaje trishtimin përgjithmonë.

I turpëruar, iu përgjigja:

- Është e vërtetë, por vitet kanë kaluar.

Pastaj, me dorën e saj në dorën time, thashë:

- Por edhe ti ke ndryshuar.

Ajo m’u përgjigj me qetësi:

- Duhet ta dish se ajo që dikur ishte trishtim, tani është paqe ...