ORA E QELBËSVE

Poezi nga: Robert Lowell
Përktheu: Fadil Bajraj

(Për Elizabeth Bishop)

Në ishullin Nautilus oshinare
trashëgimtare ende jeton dimrit në vilën spartane;
delet e saj mbi deti kullosin.
Biri i saj është peshkop. Mbikëqyrësi i fermës
së saj është këshilltari i parë në katundin tonë,
e ajo është matufosur.

E etur për
intimitet hierarkik
të shekullit të mbretëreshës Victoria,
blen çdo gjë
që ia vret syrin matanë bregut
dhe ua lejon t’i rrënojnë.

Është stinë e keqe –
e humbëm milionerin tonë veror,
i cili dukej se kishte kërcyer nga katalogu i
L. L. Bean. Jahta e tij nëntënyjshe
u qe shitur në ankand gjuajtësve të karavidheve.
Njolla e kuqe dhelpreje mbulon Kodrën e Kaltër.

E tash dekoratori ynë
byths lustron dyqanin e tij për vjeshtë,
rrjetën e tij për peshkim e ka mbushur me tapa të portokallta,
të portokallta i ka edhe stolin edhe bizën,
kësaj pune nuk ia sheh hairin,
më me qejf do të martohej.

Një nate të errët
Tudor Fordi im u ngjit në rrashtën e kodrës.
Kërkoja veturat e dashnorëve. I ula dritat,
rrinin shtrirë së bashku, trup me trup,
ku varrezat prekin qytetin…
Nuk jam bash mirë me mend.

Një radio veture blegërin,
“Dashuri, Oj Dashuri e pagajle …’ dhe dëgjoj
shpirtin tim vrarë si dënesë në çdo rruazë gjaku,
sikur ta ngulfatja me duart e mia…
Unë vetë jam ferr,
njeri i gjallë s’është këndejpari –

sall qelbësit, që kërkojnë
ndonjë kafshatë në dritën e hënës.
Ata marshojnë me tabanët e tyre rrugës kryesore;
me vija të bardha, të përhënur me sy zjarri të kuq
nën shigjetën rrasore të zbardhur e indiferente
të Kishës së Trinisë.

Po rri në maje
të shkallëve të oborrit dhe po frymoj ajrin e rëndë –
një nënë qelbëse me kolonën e saj të qelbësve të vocërr
llokoçit koshin e plehrave.
E rras kokën e saj të kunjtë në kupëzën
e ajkës, e ul bishtin e saj prej struci
dhe s’i trembet syri fare.

/Telegrafi/