OFELIA

Poezi nga: Arthur Rimbaud
Përktheu: Maksim Rakipaj

I

Mbi ujët e zi që fle, ku dhe yjet flenë,
E bardha Ofeli si një zambak i bardhë,
Lehtë lehtë pluskon, me një vello mbështjellë …
– Nga pylli dëgjohen si këlthasin gjahtarët.

Njëmij’e ca vite e trishta Ofeli
Mbi lumin e zi, kalon si fantazm’ e bardhë.
Njëmijë e ca vite e ëmbla marrëzi
Histori të dhimbshme rrëfen në të mbrëmjes fllad.

Era gjinjtë lehtaz ia puth dhe hap si lule
Vellon që përkundet ëmbëlsisht përmbi ujët;
Mbi ballin ëndërrues kallamat përkulen,
Shelgjet të ngashëryer, mbi të vënë kujën.

Zambakët e ujit, përqark saj psherëtijnë,
Herë herë përmendet; njësoj sikur po fle,
Nga një fole, një palë flatra fëshfërijnë:
– Një këngë e mistershme nga të artët yje vjen.

II

E bukur si bora! E zbehtë Ofelia!
E vogël fare vdiqe, lumi të përpiu!
Mos vallë era që fryn nga lart, nga Norvegjia
Të paskërka folur për lirinë e hidhur;

Kur fryu dhe t’i hodhi flokët fytyrës,
Shpirtit ëndërrues t’i foli me zë dehës;
Zemra jote ndjente veç këngën e Natyrës
Në rënkime degësh e pëshpëritje netësh;

Qe dhe zëri i detit pafund, të furishëm,
Që ta shqeu gjoksin fëminor, aq të butë;
Qe mëngjez prilli kur një kalorës i hijshëm,
Budalla i shkretë, memec të ra më gjunjë!

Qiell! Dashuri! Liri! Ç’ëndërr, moj e marrë!
U shkrive para tij, si bora para diellit;
Vegimet aq të mëdha t’u mbytën nga fjalët
Dhe t’u çakërdisën sytë ngjyrë qielli!

III

Dhe Poeti i thotë një ylli lart në qiell:
Lulen që këpute, eja shihe, çdo natë;
Këtu e ke mbi ujë, me vello mbështjellë
E bardha Ofeli, pluskon si një zambak.

__________

Lexo po ashtu:

– MENDIM I MIRË I MËNGJESIT

– ALKIMIA E FJALËS

– PAS PËRMBYTJES