A ka rëndësi për botën, jeta e palestinezëve?

Nga: Hani Almadhoun / CNN
Përkthimi: Telegrafi.com

Zemra ime vazhdon të ligshtohet kur nga rrugët e Gazës – ku jetojnë prindërit e mi – në kohë reale marrë lajme për shkatërrimin surreal dhe tronditës, përfshirë këtu humbjen tragjike të jetës së më shumë se 10 mijë palestinezëve.

Mbahem pas shpresës se diçka ose dikush mund t’ia japë fundin këtij makthi. Por, kjo kurrë nuk po ndodh.

Në vend të kësaj, çdo ditë e shoh veten duke vajtuar për familjet e lënduara dhe të            pikëlluara, për padrejtësitë e thella që lejojnë vazhdimin e humbjes kaq të tmerrshme të jetës.

Çdo mëngjes, unë dhe gruaja ime zgjohemi në Virxhinia, të vetëdijshëm se nuk do ta kemi asnjë lajm të mirë nga Gaza që është gjashtë mijë milje larg [9 656 kilometra]. Përditësimet e thellojnë dëshpërimin tonë, teksa bota bën sehir dhe palestinezët ngelin të vetëm për ta mbajtur peshën e këtyre mizorive.

E gjejmë veten në një situatë shqetësuese, sikur kur zgjohemi nga operacioni, ende të mpirë. E njohim ambientin përreth, por reagimi kuptimplotë duket i pakapshëm.

Ahmedi, kushëriri im nga ana e nënës, të hënën humbi prindërit dhe të gjithë vëllezërit e motrat e veta në një shpërthim të vetëm me bombë. Është diçka që deri në palcë të ther, kur mendon se vetëm katër minutat kur ai ishte jashtë shtëpisë, e bënë dallimin mes jetës dhe vdekjes.

Kolegët e mi në terren, në Agjencinë e Kombeve të Bashkuara për Ndihmë dhe Punë për Refugjatët palestinezë (UNRWA), japin raporte ditore për viktimat brenda stafit, për objektet e goditura ose të dëmtuara nga sulmet ajrore izraelite në Gazë dhe për mungesat e ushqimit, ujit, ilaçeve dhe karburantit.

Bllokada shkatërrimtare 16-vjeçare e vendosur nga Izraeli, nënkuptonte se – përpara armiqësive të fundit – 75 përqindëshi i pabesueshëm i popullsisë së Gazës kishte nevojë për ndihmë ushqimore të UNRWA-s, për t’u ushqyer.

Planet tona të fundvitit në UNRWA-së – të degës në ShBA – për të siguruar sponsorë për bursat universitare për studentët e talentuar refugjatë të Gazës, janë ndryshuar për shkak të ngjarjeve të fundit. Tashmë janë rrënuar institucionet e arsimit të lartë, përfshirë Universitetin Al-Azhar ku kalova një semestër.

Studiuesit dhe studentët e Gazës në mënyrë dramatike e kanë zhvendosur fokusin e tyre nga planet për karrierë të ardhshme – drejt mbijetesës bazike.

Katastrofa e shpalosur në Gazë shtron pyetje kritike në lidhje me rëndësinë e ligjeve ndërkombëtare humanitare. A kanë ende rëndësi ato? A ka rëndësi për botën, jeta e palestinezëve?

Fjalët e nënës sime në Gazë, zbërthejnë ndikimin e ngjarjeve që pasuan nga 7 tetori. Pas ditëve të tëra të shqetësimit intensiv dhe ndërprerjes totale të komunikimit, ajo tha: “I kalojmë ditët dhe netët duke ia ngulur sytë tavanit, duke e paramenduar bombën që në çdo moment do të bie e që do të na bart në kapitullin tjetër”.

Është dëshmi e frikës dhe pasigurisë së vazhdueshme që rri varur mbi familjen time. Vendimi i nënës për të fjetur në dhomën e ndenjes, me të gjithë nipërit e saj – për t’i mbajtur afër ata, qoftë në këtë jetë apo në atë përtejme – është shprehje prekëse e dashurisë së saj dhe e përpjekjeve se sa e gatshme është për të bërë gjithçka për t’i mbrojtur ata.

Për nipin tim tetëvjeçar, Jazanin, është sa mallëngjyes aq edhe prekës fakti se gjen ngushëllim në besimin se batanija e gjyshes shërben si mburojë.

Në kohët e tilla sfiduese, këto akte të vogla dashurie dhe kujdesi janë ato që ofrojnë një dritë shprese dhe një ndjenjë sigurie, madje edhe në një botë thellësisht të rrezikshme.

Barra e vendosur mbi supet e të rinjve, si të Jazanit, është testament i dhimbshëm i sfidave të jashtëzakonshme me të cilat përballet Gaza e sotme. Qëndrimi për orë të tëra në radhë, vetëm për të marrë bukë – tani një mall i çmuar në një zonë lufte që po përballet me mungesën e ushqimit dhe me mungesën e ujit – është pasqyrim i vështirësive të përditshme.

Nipi im Omari më tha: “Sa herë që largohem nga shtëpia, pyes veten nëse do të kthehem në shtëpi për ta gjetur familjen time të padëmtuar ose nëse do të jem i pafat dhe në vendin e gabuar e në kohën e gabuar”.

Në këto momente ankthi dhe reflektimi të thellë, është e domosdoshme që komuniteti ndërkombëtar, përfshirë liderët si presidenti Joe Biden, të mblidhen dhe të bëjnë thirrje urgjente për armëpushim.

Duhet të ofrojmë siguri se do të respektohen të drejtat e njeriut dhe ligjet ndërkombëtare, duke nxitur një botë ku asnjë jetë nuk konsiderohet e lirë, pavarësisht nga kombësia ose prejardhja e dikujt. Duhet të përpiqemi për një të ardhme ku vlera e çdo individi, përfshirë palestinezët, do të respektohet dhe do të mbrohet.

Nëse dështojmë të bëjmë hapa para për civilët që jetojnë në Rripin e Gazës, ne do t’i shtyjmë edhe më thellë në humnerën e dëshpërimit dhe të mungesës së shpresës.

Palestinezët që me dekada janë të lodhur nga jeta nën një okupim të dhunshëm ushtarak, kurrë nuk janë dorëzuar. E drejta ndërkombëtare kërkon që edhe fuqia pushtuese të sigurojë shëndetin dhe sigurinë e popullsisë së okupuar dhe që, në mënyrë eksplicite, të ndalojë dënimin kolektiv dhe/ose transferimin e dhunshëm.

Megjithatë, kur e shoh situatën aktuale në Gazë dhe sulmin e pamëshirshëm ndaj gjithë popullatës, nuk mund të mos e pyes veten nëse ushtria izraelite synon dorëzimin përfundimtar për të na mësuar neve dhe fëmijët tanë, siç i mësuan gjyshërit tanë para nesh, se jemi një popull i mundur.

U largova nga Gaza në mes të gushtit dhe kur dola nëpër Rafah [mes Egjiptit dhe Rripit të Gazës], miqve u thash: “Kujdesuni për atdheun”. Ajo fjali kurrë nuk është ndier më e rëndësishme sesa sot. /Telegrafi/