Poezi nga: Walt Whitman
Përktheu: Skënder Luarasi
Ti që fjete gjithë natën në shtërgatë
Dhe i përtrirë zgjohesh në krahët e tu të çuditshëm,
(Buçet shtërgata? ti ngjitesh sipër saj,
Dhe çlodhesh në qiell, në skllaven që të tund),
Tani dukesh prapë si një pikë e kaltër
Që varet pezull lark – lark n’hapësirë
Kur jam në det e kqyr si del në dritë,
Dhe vetë pikë në detin e madh të botës.
Lark, lark në det,
Pasi dallgët e mëdha të natës e mbuluan zallin me prishurina,
Me ditën që po kthehet e gëzuar dhe e nartë,
N’agim të kuqërshëm dhe elastik,
Në diell e n’ajr të kaltër të kulluar,
Dukesh dhe ti përsëri,
Ti që linde të lëftosh me stuhinë,
(je gjithë flatra ti),
Të mundesh me qiell e tokë, det e furtunë,
Ti lundër ajri që s’i mbledh velat kurrë,
Që ditë e javë fluturon pa u lodhur në vise e në rigata rrotull,
Që në muzg sheh Senegalin, n’agim Amerikën,
Që los në re, me vetëtimë e bubullima,
Të kishe shpirtin tim n’atë përvojën tënde
Ç’gëzim! Ç’gëzim do ndjenje!