SIKUR TË KISHTE VDEKUR ARTAUDI QË ENDE MERR FRYMË

Shtatë poezi nga: Antonin Artaud (Marrë nga libri Artaud Anthology, City Lights Books, San Francisco, 1965)
Përktheu nga anglishtja: Fadil Bajraj

(Fragmente)

I

Bëje të keqen
bëje të keqen
dhe
bëji shumë mëkate
por mua mos më bë keq
mos më prek
mos më detyro t’i bëj gjëra të këqija
vetes
do t’i hakmerrem vetes mizorisht
ju po e njollosni dhe lëndoni
Zotin
atij gjë s’i ka mbetur të bëjë pos të humbë
ai tashmë e ka bërë çdo poshtërsi
mos ma bë të keqen
mbaj larg meje të këqijat
mbaj larg nga aty ku jam unë me veten time
lermëni të jetoj
në këtë botë
çiltërisht
lermëni të kem rreth
meje
çiltërsinë
heronjtë e çiltër

II

jam unë
Njeriu
që do të jem gjykatës
ditën e kiametit
jam unë
që të gjitha elementet
e trupave dhe gjërave
do të vijnë të më referohen
është gjendja e trupit
tim që do ta bëj
Gjyqin e Mbramë

III

Vendi ku vuani
vendi që e dini se vuani
ku e ndieni
dhe ku sistematikisht
dhe vullnetarisht
i mirëmbani gjërat që i bëni
dhe që i hani
në gjirin e trishtimit të përjetshëm
pa i lënë të dalin në shesh
në një organ përgjithmonë të kotë
ku një qenie i pret ato

IV

qeniet nuk dalin ditën
ata s’kanë fuqi tjetër përveç që të shfaqen befas
në natën e nëntokës ku edhe janë krijuar
përveç për përjetësi
ato e kalojnë kohën
e koha
i shtrëngon të bëjnë
një
hap të tillë që kurrë më parë s’është ndërmarrë
ato duhet të presin dorën e Njeriut që ta kapin dhe bëjnë
sall për
Njeriun
e bashkëlindur dhe të paracaktuar
që ka
atë zotësinë
e frikshme
dhe
të pashprehshme

që t’ia lë trupin e njeriut
dritës së natyrës
për ta zhytur për së gjalli në vegullimin e natyrës
ku më në fund dielli do ta shkrijë

V

Kështu pra kurrë s’është krijuar gjë më e pistë dhe më e kotë dhe më e panevojshme
se organi i quajtur zemër
që është mjeti më i ndyrë të cilën qeniet kanë qenë të afta
ta shpikin e ta jetësojnë në mua
rrahjet e zemrës s’janë gjë përpos një manovrim
me anë të cilës qenia lehtëson veten në mua që të pranoj
atë që pareshtur refuzoj ta marrë prej tij
këtë më duhet ta them dhe kështu unë jetoj

Qenia është ajo jetë pothuajse parazitare e cila është krijuar
në margjinat e jetës së vërtetë
dhe e cila mbaron duke pasur pretendime për ta zëvendësuar
jetën e përnjëmendtë vetvetiu
përbën bash një nga bigëzimet e qenies
përbri jetës reale
dhe e cila mbaron duke harruar se është e rreme
dhe përfundon duke pretenduar të sheh jetën e vërtetë që ndjek
lëvizjen e saj të poshtër

VI

e maskuar si
një zgjedhje e një
trupi
u them punë muti
të gjithave
dhe
bie
të fle

VII

është goxha ftohtë
sikur
të kishte
vdekur
Artaud
që ende
merr frymë