NËNA

Poezi nga: Gwendolyn Brooks
Përktheu: Roland Gjoza

Nuk mund t’i harroj dështimet
Kujtoj foshnjat që erdhën në jetë, po në të vërtetë nuk erdhën
Ato mishra imcak, të qullur me pak ose qeros
Këngëtarë apo punëtorë që nuk provuan kurrë të thithnin ajër
Nuk mund t’i le rrugëve, apo t’i rrah
Ose të hesht, ose t’iu blej një ëmbëlsirë
Nuk mund të ul gishtin e madh para tyre
Ose të zhduk fantazmat kur iu shfaqen
S’kam si t’i le të përgjojnë psherëtimat e mia të mëdha
Ose të ha diçka me ta me syrin e nënës llupëse

Kam dëgjuar në zërat e erës zërat e fëmijëve të mi të vrarë
Kam folur me ta. Dhe jam lehtësuar.
Kolopuçët e mi të zbehtë nuk mund të pinin më gji,
Iu kam thënë; shpirtrat e mi, nëse kam mëkatuar, nëse kam penguar fatin tuaj
Nëse kam vjedhur lindjet, emrat tuaj
Lotët aq të dëlirë të foshnjës, lojërat tuaja
Pasionet e zjarrta, dashuritë romantike, tërbimet e papritura, dhembjet,
vdekjet tuaja,
Nëse kam helmuar frymëmarrjen tuaj
Besomëni, edhe në qëllimin tim kam qenë e paqëllimshme.
Edhe pse duhet të ankohem, të akuzoj
Kuptojeni këtë, se krimi ishte i tjetërkujt, jo imi
Megjithatë ju keni vdekur.
Ose më qartë, mund të them, se ju nuk u bëtë,
Kurrë, kurrë dhe për këtë kam shumë frikë.
Është krim! Oh, çfarë të them tjetër, si duhet thënë e vërteta?
Ju keni lindur, keni patur trup, keni vdekur.
Thjeshtë nuk keni qeshur, nuk keni belbëzuar, nuk keni qarë.

Më besoni, të gjithëve ju kam dashur
Më besoni, edhe pse ju kam njohur fare pak, ju kam dashur, ju kam dashur
Të gjithëve
Ju kam dashur