Poezi nga: Charles Baudelaire
Përktheu: Primo Shllaku
Natyra asht nji tempull ku shtyllave të gjalla
fjalë të turbullta ‘kajherë u shpëtojnë.
Njeriu përshkohet në nji pyll simbolesh
që shikime prej t’njoftunish tash e parë i drejtojnë.
Si jehona të gjata që prej së largëti përzihen,
e të errta shkrihen në nji të thellë unji,
të gjana sa nata a sa drita vetë,
aroma, ngjyra, tinguj mes vetes kanë gjegjësi.
Ka erna t’mira të freskta si mishi i foshnjes,
të buta si oboet, të blerta si ledinat.
– Të tjerat, të çartuna, të pasuna, ngadhnjyese
që kanë shtrisinë e sendeve të pafund:
si ambra, myshku, livani e kemi,
e që shpirtin e shqisat i nisin tjetërkund.