Poezi nga: Friedrich Schiller
Përktheu: Alfred Kola
Te barinjtë e varfër në një luginë
Shfaqej bash çdo vit të ri,
Kur laureshat nisin vijnë,
Një vashë e bukur, një mrekulli.
Ajo s’kish lindur në at’ luginë,
Prej nga vinte, s’ia dinin dhenë,
Shpejt humbisnin në rruginë,
Porsa vasha linte shëndenë.
Qasja e saj ish lumturia,
Të gjithë zemrat i zgjeronin,
Por dinjiteti, krenaria
Intimitetin e largonin.
Sillte ajo fruta dhe lule,
Në tjetër dhè pjekur e zbutur,
Në dritë dielli që ishte ndryshe,
Nga një natyrë më e lumtur.
Dhuratë i jepte çdo njeriu,
Çdo frut e lule në bimësi,
Plaku me shkop edhe i riu,
Duarplot shkonin në shtëpi.
Gjith’ mysafirët të mirëpritur,
Por për një çift të dashuruar,
Dha dhuratën më të stolisur,
Lulet e tufës më të çmuar.