Poezi nga: William Faulkner
Përktheu: Maksim Rakipaj
Ku fluturoi pranvera që njohëm bashkë?
Çdo degë e vitit të shkuar mbet’ e xhveshur;
Por duart e tua si rroknin dimrin pashë
T’ia shkundnin shiun dhe ta linin të qeshur.
Sikur të shkundej nga pem’ e gjumit trishtimi,
Dhe të mbytej ndër ujrat që shpërthen pranvera,
Nuk do t’i mbetej ditës grimë dëshpërimi,
Gjithë vitin e hidhur s’do t’më mbetej zemra.
Për zemrën e mjerë m’ishe lule me erë,
M’ëmbëlsoje pranverën edhe kur vonohej;
Ishe flladi që tek unë sillte pranverë
Brenda një kopshti që vazhdonte të shkretohej.
Ishe vetë pranvera, çdo maj e qershor
Në shtatin tënd shndrinte, por tani veç mërzi,
Gjithnjë shi, hëna shuar, dielli ndrit me zor,
Gjithë bota errësirë, o Bukuri.
________