PASAPORTA
Poezi nga: Mahmoud DarwishPërktheu: Roland Gjoza
Ata nuk më njohën ashtu siç isha, i mbuluar me hije
Që ma zhdukën ngjyrën në këtë pasaportë
Për ta plaga ime ishte një ekspozitë
Për një turist që pëlqen të koleksionojë fotografi
Nuk më njohën,
Ah, ... mos më lërë
Pëllëmba e dorës sime pa diell
Sepse pemët më njohin
Mos më lër të zbehtë si hëna!
Të gjithë zogjtë që ndiqnin pëllëmbën time
Tek dera e aeroportit të largët
Të gjitha fushat e grurit
Të gjithë burgjet
Të gjithë gurët e varreve të bardhë
Të gjithë kufinjtë me tela me gjemba
Të gjitha shamitë që u tundën
Të gjithë sytë
Ishin me mua,
Por ata i hoqën nga pasaporta ime
Kam mbetur pa emër dhe identitet
Në tokën që kam ushqyer me duart e mia?
Sot Jobi thërret
Shpërthen qielli me pohe e bujë:
Mos më merrni si shembull!
O të nderuar profetë,
Mos pyetni pemët për emrat e tyre
Mos pyetni luginat kë kanë nënë
Nga balli më shpërthen shpata e dritës
Nga duart më buron uji i lumit
Të gjitha zemrat e njerëzve janë identiteti im
Merrmani pasaportën! S’më duhet!
________