LETRA NGA VIETNAMI

Poezi nga: Peter Mladinic
Përktheu: Fadil Bajraj

Të gjithë në këtë poezi kanë vdekur përveç meje:
Rose, e cila na shkroi mua dhe Robit
kur ishim në Vietnam;
Robi, fqinji i Roses;
Bea, nëna e Robit; dhe Helena,
e cila jetonte përballë rrugës.

Isha duke qëndruar në një rrugë në Da Nang
kur lexova letrën që ma kishte dërguar nëna ime
për vdekjen e parakohshme të djalit të Johnit
“pas kthimit atë në botë.”
Ai jetonte në një foto të kornizuar sipër një televizori,
me sy të errët, me duar të shtrënguara në lutje.

Gjatë natës, tri nëna, Rose, Bea,
dhe Helen, rrinin ulur në karrige metalike
në një lëndinë përpara shtëpisë. Lufta e humbur mbaroi,
Rose vajtonte djalin që ajo
e solli në këtë botë me bërtima.
Letrat e saj u ndalën kur ai vdiq.