Pas zgjedhjeve të parakohshme parlamentare të së shtunës më 30 shtator, popullisti pro-rus Robert Fico, 59 vjeç, do të kthehet në postin e tij të mëparshëm si kryeministër i Sllovakisë nëse mund të gjejë aleatë të mjaftueshëm për të formuar një qeveri.
Me 99,98% të votave të numëruara, partia e qendrës së majtë e Fico-s, Drejtimi-Social Demokracia (Smer-SD), fitoi 22,9% të votave, duke mposhtur partinë e qendrës Sllovakia Progresive (17,9%).
I zgjedhur dy herë kryeministër i këtij vendi të Evropës Lindore me 5.4 milionë banorë, Fico ka bërë një rrugë të gjatë pasi u detyrua të jepte dorëheqjen në vitin 2018 pas vrasjes së gazetarit investigativ Jan Kuciak dhe të fejuarës së tij, përcjell Telegrafi.
Vrasja e dyfishtë ndezi protesta të mëdha antiqeveritare duke kërkuar dorëheqjen e Ficos, pasi gazetari i vrarë zbuloi lidhjet midis mafies italiane dhe Smer-SD në një artikull të botuar pas vdekjes.
Marrëdhënia e tij me mediat
Dhe në kohën e vrasjes, Fico njihej për një marrëdhënie të vështirë me shtypin: Në më shumë se një rast, ai i përshkroi publikisht gazetarët sllovakë, të cilët akuzonin rregullisht qeverinë për korrupsion, si “hiena idiotë” dhe “prostitutat anti-sllovake”.
Kështu, Fico tani preferon të shmangë çdo ndërveprim me shtypin.
Gjatë fushatës, ai iu drejtua elektoratit të tij kryesisht përmes videove të postuara në Facebook, YouTube dhe Telegram – video që janë ndër më të njohurat në Sllovaki – duke arritur të kthejë me sukses dezinformimin në një mjet fushate.
Një sondazh i kryer në vitin 2022 nga “Globsec” tregoi se 54% e sllovakëve janë të prekshëm ndaj lajmeve të rreme, siç është teoria e konspiracionit se bota qeveriset nga grupe sekrete që duan të krijojnë një “Rend të Ri Botëror” totalitar.
Në rrugët e kryeqytetit Bratislavë, posterat e partisë së Ficos premtojnë “stabilitet, rend dhe mirëqenie”, garantuesi i së cilës ai pretendon se është.
Në botën e re që premton Fico, migrantët dhe personat LGBT+ – objektivat e sulmeve të tij më virulente – nuk janë më të mirëpritur.
“Unë me siguri nuk do të jem kurrë një mbështetës i tyre [njerëzit LGBT+] që të mund të martohen, siç e shohim në vendet e tjera”, tha ai në një konferencë shtypi së fundmi, pasi tha se birësimi nga çiftet e të njëjtit seks, gjë që nuk është e mundur në Sllovaki ishte një “perversion”.
Ai është i martuar me një avokate me të cilën ka një djalë. Por sipas mediave sllovake, çifti janë ndarë.
Politikani – të cilit i pëlqejnë makinat e shpejta, futbolli dhe ndërtimi i trupit – është i hapur për admirimin e tij për sundimin autoritar të Vladimir Putinit, shkruan sociologu sllovak Michal Vasecka në librin e tij “Fico: i fiksuar pas pushtetit”.
Fico njoftoi kohët e fundit se ai nuk do të autorizonte arrestimin e Putinit, i cili është subjekt i një urdhër-arresti ndërkombëtar për krime të dyshuara lufte në Ukrainë, nëse ai do të vinte ndonjëherë në Sllovaki.
Ai gjithashtu premtoi gjatë fushatës se do t’i japë fund ndihmës ushtarake të Sllovakisë për Ukrainën.
Karriera e tij politike
Ndryshe, Fico e filloi karrierën e tij me Partinë Komuniste kur ishte avokat.
Në vitin 1999, ai u largua nga Partia e Majtës Demokratike, trashëgimtare politike e Partisë Komuniste, për të themeluar të tijën, Smer-SD.
Në vitin 2006, kjo parti arriti një fitore dërrmuese në parlament, duke e katapultuar Fico-n në postin e kryeministrit dy vjet pasi Sllovakia u anëtarësua në BE.
Fico më pas formoi një koalicion me Partinë Kombëtare Sllovake të ekstremit të djathtë, e cila ndante retorikën e tij kundër refugjatëve dhe prirjet populliste, dhe rriti popullaritetin e tij gjatë krizës globale financiare 2007-2009 duke refuzuar të vendosë masa shtrënguese.
Gjatë krizës së migracionit të vitit 2015 në Evropë, ai mbajti një qëndrim kundër migrantëve, duke refuzuar “krijimin e një komuniteti të veçantë mysliman në Sllovaki” dhe duke kritikuar programin e kuotave evropiane për shpërndarjen e refugjatëve.
Fico fillimisht krijoi një reputacion në skenën evropiane si përfaqësuesi i vendit të tij në Gjykatën Evropiane të të Drejtave të Njeriut në Strasburg nga viti 1994 deri në vitin 2000. /Telegrafi/