Poezi nga: Gema Bocardo
Përktheu: Dashamir Malo
Për gjithçka
dhe për asgjë,
për pikën e fundit
dhe atë para saj,
përgjithmonë
pa shpëtim
ajo
u thye,
si një degë e thatë.
Dëgjova tek copëzohej
gjoksi i saj.
U dëgjua si fshikullimë kamxhiku
kundër shpresës.
Nuk mund ta imagjinoni sa më mungon
buzëqeshja e saj neurotike.
Madje mundja të bëja ujdi me Luciferin,
kështu të paktën mund të ngashërehej.
Po si mund të kisha pritshmëri
që dashuria e saj për t’u ngjitur
të mbijetonte deri në rënie.