Dy ditë pasi u larguan në Poloni nga një luftë që ka shkatërruar qytetin e tyre, të shtunën në mbrëmje, tri gra hipën në një tren për në Ukrainë.
Sipas mediave të huaja, përcjell Telegrafi, Zhanna Sinitsyna, gjyshja, kishte frikë të kthehej në shtëpi në Mykolaiv, një nga disa qytete të Ukrainës nën bombardimet e ashpra nga forcat ruse.
Por ato nuk kishin mundur të gjenin një vend për të fjetur në Poloni dhe ajo nuk ishte ndjerë mirë që kur u largua.
“Në shpirtin tim, Mykolaiv është shtëpia ime”, ka thënë gruaja 49-vjeçare, e cila ishte mbështjellë me një shall blu për t’u ngrohur ndërsa priste një tren të vonuar nga Kievi jashtë stacionit të trenit Przemysl, pranë kufirit Poloni-Ukrainë. “Dhe unë duhet të jem në shtëpi”.
Ajo do t’i bashkohej 220,000 ukrainasve që thuhet se janë kthyer në vend në dy javët e fundit, sipas rojës kufitare të Ukrainës.
Të shtunën në mbrëmje, ajo ishin tre nga më shumë se 100 persona, kryesisht ukrainas, që prisnin në radhë në stacion për të hipur në një tren për në Kiev.
Arsyet e tyre për t’u kthyer në Ukrainë ishin të ndryshme.
Disa ishin duke udhëtuar jashtë vendit kur filloi lufta dhe ishin të etur të ktheheshin. Të tjerë jetonin jashtë vendit.
Dhe pasi dëgjuan thirrjet e presidentit Volodymyr Zelensky për luftëtarët e huaj dhe ukrainasit që të përfshiheshin në luftë, shumë kanë thënë se do të luftonin.
Ndërsa qëndronin në radhë, të tri gratë u habitën që kaq shumë njerëz po shkonin drejt e në një luftë brutale.
Të shpërndarë në vargun e kryesisht grave dhe fëmijëve ishin burra që udhëtonin të vetëm, përcjell Telegrafi.
Njëri mbante një çantë të madhe në shpinë. Një tjetër, u pa duke “kërkuar” pafund nëpër telefonin e tij.
Një i tretë, Oleksii Zvieriev, ishte veshur me “ngjyra ukrainase”, nga koka te këmbët – blu dhe të verdhë.
Zvieriev është nga Brovary, një periferi e Kievit.
Ditën që Rusia filloi agresionin mbi Ukrainë, ai ishte duke punuar, duke drejtuar një kamion nëpër Evropë.
Por ai vendosi: Ai do të kthehej për të luftuar. Dhe e shtuna ishte ajo ditë.
“Është e vështirë të flasësh për emocionet e kthimit në luftë”, tha Zvieriev. “Kam miq në bodrume dhe më thonë se po dëgjojnë shpërthime gjatë gjithë kohës. Nuk mund të ndaloj së qeni i shqetësuar”.
Në ditët e para të luftës, ai dëgjoi se dy nga miqtë e tij që ishin bashkuar me luftën ishin vrarë. Njëri ishte 25, tjetri 40.
Ai po vuante për faktin se nuk ishte aty për ta.
Por për më tepër, tha ai, ai shqetësohej se nuk ishte aty për familjen e tij.
Ai shqetësohej gjithashtu për njerëzit në Mariupol, të cilëve po u mungonte ushqimi dhe uji.
Andaj, siç thotë ai, mezi priste të kthehej për t’iu bashkuar gardës kombëtare.
Ndërsa vonesa e trenit vazhdoi, një fëmijë qau nga i ftohti. Kira shtrëngoi duart e tij. Një punonjës ndihmës filloi të këndonte dhe t’i binte kitarës.
Zhanna Sinitsyna, gjyshja e Kirës, shikoi linjën, pastaj valët e njerëzve që dilnin nga treni në të cilin do të hipte së shpejti. Ata dukeshin të rraskapitur. Ajo ishte gjithashtu.
Dhe ndërsa futen sërish në zonën e luftës, ajo shqetësohet jo vetëm për familjen e saj, por edhe për nënat ruse.
Ajo nuk dëshiron që ato të shqetësohen për djemtë e tyre si ajo dhe shumë nga miqtë e saj. Ajo thjesht dëshiron që kjo të përfundojë. /Telegrafi/
