Përktheu dhe përgatiti për botim: Bajram Karabolli
***
Në një letër, drejtuar mikut të saj, shkrimtarit argjentinas, Julio Cortázar, poetja argjentinase, Alejandra Pizarnik, midis të tjerave, i shkruante:
“Kam dy muaj që jam në spital. Shpërmendje dhe më pas tentativa për vetëvrasje – e cila dështoi…”
***
Ja si i përgjigjet e Kortazari:
Paris, 9 shtator 1971
E dashura ime: Letra juaj e korrikut më erdhi në shtator, shpresoj që tashmë të jesh kthyer në shtëpi. Ne kemi sëmundje të përbashkëta, edhe pse për arsye të ndryshme; e imja është shumë banale, një aksident automobilistik që do të ndodhte. Por ti, ti a e kupton vërtet se çfarë po më shkruan? Po, sigurisht, e kupton, e megjithatë nuk të pranoj ashtu, nuk të dua ashtu, unë të dua gjallë, o budallaçkë, dhe kupto se po të flas me gjuhën e vetë dashurisë dhe të besimit – dhe gjithçka, dreqi ta hajë, është në anën e jetës dhe jo të vdekjes.
Dua të më shkruash një letër tjetër, dhe sa më shpejt. Një letër që të jetë vetë ti, sepse kjo nuk është plotësisht ti, nuk është më e mira nga ti. Të dalësh prej kësaj dere, është false në rastin tënd, e ndjej sikur të isha unë vetë. Ti e di se sa është forca jote poetike, ashtu siç e dimë të gjithë ne që ju lexojmë; dhe tashmë nuk jetojmë më në kohët kur ajo forcë ishte antagoniste ndaj jetës dhe jeta ishte xhelati i poetit. Xhelatët sot vrasin gjë tjetër dhe jo poetët, tani as privilegji perandorak nuk është më i dashur. Unë nuk të kërkoj përulësi, as nënshtrim, por bashkim me atë që na rrethon të gjithëve, quaje dritë ose Sesar Vajeho* ose kinema japoneze: një puls mbi tokë, gëzimi apo trishtimi, por jo një heshtje apo dorëheqjeje vullnetare.
Të pranoj vetëm të gjallë, të dua, vetëm të dua, Alehandra […]
***
Një vit më vonë, Alehandra Pizarnik vret veten.
___________
* César Vallejo (1892-1938), poet dhe shkrimtar i shquar peruan.
