Burimi: The Guardian
Përkthimi: Telegrafi.com
“Izraeli nuk po pushton Libanin, por po e çliron atë”. Kështu deklaroi filozofi më i njohur liberal francez, Bernard-Henri Lévy, teksa tanket izraelite kalonin kufirin dhe aeroplanët e tij bombardonin fshatrat në jug dhe lagjet e banuara në Bejrut. “Ka ca momente në histori”, tha ai me entuziazëm, kur “‘përshkallëzimi’ bëhet domosdoshmëri dhe virtyt”. Për Lévyn, nuk është vetëm Libani të cilin Izraeli po e çliron, por edhe pjesët e tjera të mëdha të Lindjes së Mesme.
Lévy nuk është i vetmi që po gëzohet për përhapjen e ofensivës ushtarake të Izraelit. Për shumë të tjerë, Izraeli po bën luftë jo vetëm për “vetëmbrojtje”, por, sipas fjalëve të presidentit Isaac Herzog, “për të shpëtuar qytetërimin perëndimor, për të shpëtuar vlerat e qytetërimit perëndimor”, një pretendim ky që është përkrahur nga shumë prej mbështetësve të tij. Po shkatërrimi i Gazës, i spitaleve dhe universiteteve të saj dhe vrasja e 40 mijë njerëzve? Po dy mijë njerëz të vrarë në Liban për dy javë dhe një e pesta e popullsisë së tij e zhvendosur? Dëme kolaterale në rrugën për të shpëtuar qytetërimin!
Nuk duhet ta them këtë, por, pasi është bërë e zakonshme që çdo kritik i luftërave të Izraelit në Gazë dhe në Liban të portretizohet si mbështetës i Hamasit ose Hezbollahut, apo si njeri që i është gëzuar masakrës së 7 tetorit të vitit të kaluar, më lejoni të them se ajo që bëri Hamasi ishte barbare dhe, siç kam shkruar atëherë, “Hamasi përfaqëson një tradhti të shpresave palestineze si dhe një kërcënim për hebrenjtë”. E njëjta gjë mund të thuhet për Hezbollahun.
Dhe, megjithatë, deri më 7 tetor 2023, kryeministri i Izraelit dhe shumica e qeverisë së tij ishin shumë më shumë mbështetës të Hamasit sesa ç’do të isha unë ose ç’do të doja të isha ndonjëherë. “Kushdo që dëshiron të pengojë krijimin e një shteti palestinez, duhet të mbështesë forcimin e Hamasit dhe transferimin e parave për Hamasin”, tha Benjamin Netanyahu në një takimi të Likudit në vitin 2019. “Për të parandaluar opsionin e dy shteteve”, vuri re ish-gjenerali izraelit Gershon Hacohen, i cili për vite të tëra mbështeti politikën e Netanyahut, “ai po e kthen Hamasin në partnerin e tij më të afërt. Haptazi Hamasi është armik. Në fshehtësi është aleat”.
Mbështetja e Izraelit për Hamasin shtrihet dekada më parë, në një “përpjekje për të ndarë dhe dobësuar mbështetjen për një OÇP [PLO] të fortë, laike, duke përdorur një alternativë konkurruese fetare”, siç i tha një agjent i lartë i CIA-s UPI-t më shumë se 20 vjet më parë. Kaq e suksesshme ishte kjo strategji saqë Hamasi mori pushtetin në Gazë në vitin 2006 dhe Autoriteti Palestinez u nda në dysh, me Hamasin që kontrollonte Gazën dhe Fatahun në Bregun Perëndimor.
Në vitet e fundit, Times of Israel vuri re se “Izraeli ka lejuar që valixhet me miliona dollarë nga Katari të hyjnë në Gazë përmes pikave të kalimit që prej vitit 2018”, ndërsa praktikisht “ka mbyllur sytë ndaj balonave të zjarrit dhe sulmeve me raketa nga Gaza”. Më 7 tetor, shtoi gazeta një ditë pas masakrës: “Koncepti i forcimit indirekt të Hamasit shkoi përtej kontrollit”.
Hamasi ishte përgjegjës për masakrën e 7 tetorit. Por, Izraeli e kishte ndihmuar ta rriste atë me qëllimin e qartë për të mohuar një shtet për palestinezët. Dhe, tani, në përpjekjen për të zhbërë punën e tij të mëparshme, ka shkatërruar Gazën. Izraeli duhet të imponojë “një tjetër Nakba [katastrofë]”, këmbëngul Hacohen. “Banorët e Gazës duhet të dëbohen nga shtëpitë e tyre përgjithmonë”.
Megjithatë, sado cinike të ketë qenë, nuk kishte asgjë të jashtëzakonshme në strategjinë e Izraelit. Për dekada, qeveritë perëndimore u përpoqën të shfrytëzonin Islamin për të ndihmuar në ndjekjen e qëllimeve të tyre politike, që nga financimi i xhihadistëve ndërkombëtarë për të dëbuar Ushtrinë e Kuqe nga Afganistani pas pushtimit sovjetik të vitit 1979, deri te Franca laike që inkurajoi ndërtimin e dhomave të lutjes në fabrika, duke e konsideruar Islamin – sipas fjalëve të Paul Dijoudit, ministër i Migracionit në qeverinë e Valéry Giscard d’Estaingut – si një “faktor stabilizues që do t’i largonte besimtarët nga devijimi, delikuenca ose anëtarësimi në sindikata ose parti revolucionare”. Politikat e tilla shpesh krijonin një hapësirë në të cilën lëvizjet më radikale islamike mund të lulëzonin. Ne ende jemi duke jetuar me pasojat e kësaj strategjie.
Synimi i Netanyahut në zgjerimin e luftërave të Izraelit dhe në kërcënimin për ta kthyer Libanin në një Gazë tjetër, nuk është për të “çliruar” diçka ose dikën, por që të ruajë kontrollin brenda dhe jashtë. Mësimet e pushtimeve të mëparshme të Libanit – më 1978, 1982 dhe 2006 – duhet të jenë mjaft të qarta. Në dy rastet e para, Izraeli pushtoi për t’u përballur me Organizatën Çlirimtare të Palestinës, në të tretën në përpjekjen për të eliminuar Hezbollahun i cili ishte shfaqur, me mbështetjen iraniane, si reagim i invadimit dhe pushtimit të vitit 1982. Çdo pushtim u shënua me gjakderdhje të konsiderueshme – duke përfshirë, në vitin 1982, masakrën e 3500 palestinezëve dhe shiitëve libanezë në dy kampet e refugjatëve të Bejrutit, në Sabra dhe në Shatila, nga aleatët e Izraelit, milicia e krishterë falangiste libaneze – dhe nuk kishte diçka që dikush mund ta quante “çlirim”.
Këtu ka edhe një çështje më të thellë. Në kohët moderne, shkroi historiani Ronald Schechter, “hebrenjtë u bënë të mirë për të menduar [me]”, një koment të cilit i dha jehonë David Nirenbergu në historinë e tij të njohur Anti-Judaizmi, ku në mënyrë të ngjashme vërejti se “moderniteti mendon me judaizmin”. Ajo që ata donin të thoshin ishte se rolet simbolike të imponuara ndaj hebrenjve u bënë një mjet për të adresuar çështje më të gjera sociale. “Çështja hebraike”, shkroi Nirenberg, nuk është “thjesht një qëndrim ndaj hebrenjve dhe fesë së tyre, por një mënyrë për t’u angazhuar në mënyrë kritike me botën”.
Ky përdorim i “hebreut” si një mjet për të kuptuar botën është më se i vërtetë, natyrisht, për antisemitizmin. Për antisemitët, besimi në fuqinë mitike hebraike shpjegon të këqijat e botës. Është e vërtetë edhe për shumë aspekte të filozofisë, si një term i krijuar fillimisht nga antisemitët, por që ka filluar të përdoret më gjerësisht për të përshkruar pikëpamjet e atyre që kanë admirim të veçantë për praninë hebraike në botë.
Dhe, gjithnjë e më shumë, është bërë i vërtetë për perceptimet e Izraelit, i cili gjithashtu ka marrë një status simbolik në të dyja anët e debatit. Për shumë nga ata që kanë qenë armiqësor ndaj Izraelit, shteti është bërë totem i shumë prej të këqijave të botës moderne. Për mbështetësit e shtetit hebraik, ai është një komb veçanërisht moral, që mban barrën e mbrojtjes së qytetërimit kundër barbarizmit. Njëra pikëpamje çon në vlerësimit e sulmit vrastar të Hamasit më 7 tetor si “rezistencë”, tjetra në shikimin e shkatërrimit të Gazës dhe pushtimit të Libanit si një mbrojtje të domosdoshme të vlerave perëndimore dhe të “civilizimit”.
Nëse 7 tetori ishte një akt “rezistence” dhe nëse shkatërrimi i Gazës dhe brutalizimi i Libanit mund të trajtohen si hapa thelbësorë drejt një bote më të qytetëruar, atëherë sugjeroj se duhet të rimendojmë se çfarë nënkuptojmë me “rezistencë” dhe ” qytetërim”. /Telegrafi/