Julian Barnes, shkrimtar anglez
Përktheu: Granit Zela
Libri i parë që kam lexuar
Ka shumë gjasa të jetë një nga librat e serisë së librave Nodi të Enid Blytonit. Besoja me të vërtetë realitetin e Toilendit dhe doja të ngisja një makinë si ajo e Nodit (edhe pse ishte taksi).
Libri im i parapëlqyer ndërsa rritesha
Spid Siks e Bruce Carterit, për një makinë britanike [Bentley] të paraluftës [së Dytë Botërore], e lyer me ngjyrë të gjelbër, e cila ua kalon shumë makinave të huaja të pasluftës – të markës Maserati dhe të tjera – ideale për Anglinë e vogël [Little Englander].
Libri që më ndryshoi kur isha adoleshent
Isha veshur me uniformën e ushtrisë për një ditë stërvitjeje në terren, si pjesë e Forcave të Kombinuara të Kadetëve, dhe në kohën e drekës nga kutia e ushqimit nxora një kopje të shtëpisë botuese “Pinguin”, të veprës Krim dhe ndëshkim të Dostojevskit. Pavarësisht largësisë së kohës dhe vendit, gjuhës dhe mjedisit shoqëror, e dija se ngjante shumë më tepër me atë që ishte jeta sesa skenat që ndodhnin rreth meje.
Shkrimtari që më ndryshoi mendjen
Shekspiri, Floberi dhe hartuesit e Fjalorit anglisht të Oksfordit.
Libri që më ngjalli dëshirën të bëhesha shkrimtar
Sigurisht që nuk kishte asnjë libër të vetëm dhe kurrë nuk mendova se mund të “bëhesha shkrimtar” – vetëbesimin e kisha shumë të dobët për këtë. Shpresoja të shkruaja një libër të vetëm dhe ta botoja. Më pas, gjërat dolën pak jashtë kontrolli. Pa dyshim që tani jam shkrimtar.
Libri apo autori të cilit i jam kthyer
EM Forster. Kur e lexova për herë të parë, në adoleshencën time dhe në të 20-at, mendova se ishte i denjë, por deri diku i dobët. Dyzet vjet më vonë, lexova përshkrimin e tij për një vakt mëngjesi të tmerrshëm anglez të servirur në trenin që shkonte drejt një porti, herët në mëngjes nga Harwiçi, dhe kuptova se ai mund të ishte shumë argëtues. Pastaj i provova përsëri romanet dhe kuptova se çfarë mjeshtëri ishte ai – thellësisht serioz, jashtëzakonisht liberal, zbavitës pa e kuptuar.
Libri që kam rilexuar
Përafërsisht në intervale prej pesë vjetësh, rilexoj Ushtari i mirë i Ford Madox Fordit, Një hero i kohës sonë të Mikhail Lermontovit dhe Fillimi i pranverës të Penelope Fitzgeraldit. Secili ka misterin dhe magjinë e vet, të cilën ende kërkoj ta gjej.
Libri që s’kam mundur ta lexoj më
Katër romanet Aleksandria të Lawrence Durrellit, i cili 50 vjet më parë dukej i lezetshëm dhe joshës, plot me njerëz dhe vepra të cilat nuk i njohja për shkak të mungesës së përvojës dhe kisha frikë se nuk do t’i njihja kurrë. Tani më duket thjesht ekstravagant dhe provokues.
Libri që zbulova më vonë në jetë
Xhejn Ejr, padyshim një nga tre romanet më të mëdhenj të shekullit XIX, së bashku me Bindja dhe Midëlmarsh.
Librat që jam duke lexuar ndërkohë
Memoarin e dhimbshëm të David Storeyt, Ngazëllim therës dhe Dëshmitarët e fundit të Svetlana Alexievichit.
Leximet për qejf
Vështirë të quhen lexime për qejf, sepse pikëpamja e tij për jetën dhe motivimin njerëzor është shumë pesimiste, por gjithmonë pranë vetes kam një vepër të Simenonit. Në ditët e sotme më shumë romanet e thella sesa historitë e detektitvit Megre. Dhe, ka kaq shumë, saqë nuk mbarojnë kurrë! /ExLibris/