Nga: Franz Kafka
Përktheu: Meri Lika
Unë isha i ngrirë dhe i ftohtë, isha i varur mbi një humnerë; isha një urë. Në njërin ekstrem ishin majat e këmbëve; në tjetrin, duart, të ngërthyera; në llucën e brishtë lidha dhëmbët, u sigurova. Krahët e xhaketës sime valëviteshin anash. Në thellësi zhurmonte përroi i akullt i troftave. Asnjë turist nuk dëgjohej deri në këto lartësi të pakalueshme, ura nuk ishte shfaqur akoma në asnjë hartë. Kështu unë rrija shtirë dhe prisja; duhet të prisja. Të gjitha urat që janë krijuar deri më sot, nuk mund të mos jenë më ura pa u shembur.
Një herë afër perëndimit, nuk e di në ishte i pari apo i njëmijti, mendimet e mia gjithmonë ishin konfuze, qarkullonin gjithmonë në të njëjtin vend; deri në atë perëndim vere; kur përroi mërmëriste i errët dhe dëgjova hapin e një njeriu. Tek unë, tek unë. Shtrihu urë, bëhu siç duhet, tra pa parmak, mbështet atë që të është besuar. Nivelo në mënyrë të pakapshme pasigurinë e hapit të tij; nëse lëkundet, jepi të njohur dhe, si një zot i malit, vendose në tokë.
Erdhi dhe më goditi me majën metalike të bastunit të tij, më pas ngriti me të krahët e xhaketës sime dhe i rregulloi mbi mua. Me majën e bastunit rrëmoi nëpër flokët e mi të ngatërruar dhe e mbajti një kohë të gjatë aty, ndërkohë që shikonte, ka të ngjarë, me sy të egër rrotull vetes. Ndodhi pikërisht atëherë, kur unë ëndërroja duke e ndjekur atë mbi male dhe lugina, që ai u hodh, duke rënë me të dy këmbët në mes të trupit tim. U tendosa në mes të një dhimbjeje kafshërore, i paditur për atë që po ndodhte. Kush ishte? Një fëmijë? Një ëndërr? Një kusar rrugësh? Një vetëvrasës? Një tundues? Një shkatërrimtar? U ktheva që të mund ta shihja. Ura kthehet! Nuk kisha mbaruar së kthyeri, kur fillova të bie poshtë, po rrëzohesha dhe tashmë isha shqyer dhe këputur mbi guriçkat e mprehta që gjithmonë më kishin parë me shumë butësi nga uji i shpejtë.