Një artikull i veçantë është shkruar për Shqipërinë nga gazetarja e Euronews dhe blogerja Jennifer Malloy.
Gazetarja ka kaluar tre jave në Shqipëri dhe është mahnitur nga mikpritja e vendit,
“Pavarësisht se ishte me terren të ashpër në disa vende, ne e pamë Shqipërinë të ishte vërtet mikpritëse për familjet”, -kështu është shprehur gazetarja Jennifer Malloy.
Malloy është shprehur se veç diellit, detit dhe rërës për të cilat vijnë shumica e turistëve, ajo dhe bashkëshorti e djali i saj, zgjodhën të vizitonin edhe qytete të tjerë turistike si Gjirokastra, vende malore si Bjeshkët e Namuna dhe objekte të tjera kulturore.
Në reportazhin e saj kushtuar bukurive natyrore dhe mikëpritjes së ngrohtë të Shqipërisë, gazetarja shkruan kështu:
‘“Mirëmëngjes miku im! Më ka marrë malli për ty!
Manueli merr djalin tonë dhe i jep një përqafim përpara se të vrapojë pas tij nëpër restorant. Të qeshurat e Finley-t jehojnë nëpër hotelin e një familje në fshatin e vogël të Qeparos ku po qëndrojmë në Rivierën Shqiptare.
Plazhet me guralecë të bardhë, ujin e kaltër dhe pamjet e Greqisë e bëjnë këtë një vend relaksues për të shijuar kuzhinën e shijshme shqiptare.
Por ushqimi dhe peizazhi nuk janë arsyet e vetme që unë dhe bashkëshorti im kemi rënë në dashuri me këtë vend.
Djali ynë dyvjeçar është i mirëpritur kudo që shkojmë.
Pushimi ynë familjar tre-javor përfshinte Vendet e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s, Parkun Kombëtar të Butrintit, shtegun e ecjes së klasit botëror midis Thethit dhe Valbonës dhe burimet termale dhe historinë magjepsëse të Përmetit në luginën e lumit Vjosë.
Atmosfera familjare e Shqipërisë është evidente sapo mbërrijmë në vendin ballkanik , duke bërë menjëherë rrugën drejt veriut.
Në vend të diellit, detit dhe rërës për të cilat janë këtu shumica e turistëve, ne përqafojmë aromën e shiut dhe gjëmimin e rëndë të bubullimës që përshkon retë që grumbullojnë fshatin e vogël të Thethit.
Një shëtitje 16 km mbi Qafën e famshme të Valbonës na pret të nesërmen. Thuhet se është një nga ecjet më të mira në botë, ne mezi presim të veshim çizmet tona dhe të shkojmë në shteg.
Vrapojmë nga taksia në krahët mikpritës të një bujtine të drejtuar nga familja, ku fëmijët vendas shohin Finley-n me kureshtje përpara se ta nxjerrin jashtë për të takuar një qenush bardh e zi.
Pimë birrë “Korça” dhe shikojmë djalin tonë duke luajtur i gëzuar ndërsa takojmë alpinistë të tjerë që kanë ardhur tani, të lagur e të rraskapitur, nga Valbona.
Si është të ecësh në Bjeshkët e Nemuna të Shqipërisë?
Të nesërmen në mëngjes ngjitemi në një kodër të mbushur si me bredhat e Norvegjisë, aromë balsamike pyjore që na shpon vrimat e hundës.
Shtegu është i mbushur me alpinistë, të gjithë i japin atij një buzëqeshje, duke lëvizur mënjanë teksa bën rrugën e tij drejt një pjerrësie, herë pas here duke u rrëzuar në baltën që është formuar pas stuhisë së mbrëmshme.
Kthehemi në Tiranë , marrim me qira një makinë, duke lundruar midis destinacioneve në rrugë të sapoasfaltuara, duke përfunduar në Listën e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s të Beratit.
Qyteti i një mijë dritareve, i kalitur pa masë me kishat bizantine, ofron një festë vizuale për sytë tanë, ndërsa muret e kështjellës së shkatërruar të Kalasë së Beratit – që datojnë në shekullin e 13-të – janë këndi i përsosur i lojërave për Finley.
Në qytetin e Përmetit, pranë kufirit grek , ne zhytemi në burimet e nxehta luksoze të luginës së Vjosës, ndërsa Finley krijon art abstrakt me baltën buzë lumit në kanionin e alabastër që derdhet në luginë.
Ne ngjitemi në ‘Gurin e Qytetit’, një pikë referimi e fryrë e qytetit, duke u ngjitur 42 metra ose 101 shkallë lart një shkallë të rrënuar deri në mbetjet e një fortese që daton në shekullin e 4-të.
Mësojmë për legjendën lokale në të cilën sundimtari i kalasë, u hodh nga shkëmbi në vend që të kapej nga një pushtim armik.
Ne e mbajmë me kujdes djalin tonë, i cili po shqyrton rrënojat, për t’u siguruar që të mos i ndodhë e njëjta gjë.
Në Zonën e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s në Gjirokastër, ne endemi nëpër shkëlqimin e gjelbër fantazmë të një tuneli zanor që dikur ishte një hyrje në një bunker të luftës së ftohtë nën Kalanë e Gjirokastrës.
Kalaja me rëndësi strategjike shërben gjithashtu si një park argëtimi ndërsa Finley vrapon përgjatë mureve, bërtet me kënaqësi për armaturën historike të ekspozuar dhe luan fshehurazi mes harqeve të ruajtura në mënyrë perfekte që zbukurojnë strukturën e lashtë të shekullit të 12-të me pamje nga malet e mrekullueshme që rrethojnë luginën e Drinit.
Në Parkun Kombëtar të Butrintit – fillimisht një koloni greke prehistorike, më pas një qytet romak dhe më pas, pas një pushtimi të shkurtër nga venecianët, i braktisur në kënetat e kripura të zonës – Finley është i dashuruar nga macet e shumta që jetojnë në vend, duke përkëdhelur butësisht macet me gëzof.
Riviera shqiptare po na thërret, por së pari, Finley duhet të ngjitet mbi rrënojat arkeologjike me shtresa të pasura që tani ruajnë historitë e shumë qytetërimeve të lashta , që dikur ishin vendosur këtu.
Ndërsa vizitojmë plazhet përrallore të vijës bregdetare, ne shikojmë djalin tonë duke luajtur me ndrojtje pranë lumit të valëzuar, duke zhytur një gisht të këmbës, ndoshta dy herë në të njëjtën kohë, duke soditur me turp horizontin e pafund që shtrihet përpara tij.
Mezi presim të kthehemi.”