Nga: Jorge Luis Borges
Përktheu: Bajram Karabolli
Në një sirtar është një thikë. E farkëtuar në Toledo, nga fundi i shekullit të kaluar; Luis Melian Lafinuri ia dha tim ati, që e solli nga Uruguai; Evaristo Karriegoja e pati dikur në dorë. Ata që e shohin duhet të luajnë një copë herë me të; me sa duket, kishin kohë që e kërkonin; dora ngutet të shtrëngojë dorezën që e mirëpret; tehu i bindur dhe i fuqishëm luan me përpikëri brenda millit.
Tjetër gjë do thika. Nuk është thjesht një strukturë e bërë me metale; njerëzit e menduan dhe e krijuan për një qëllim shumë të përpiktë; në njëfarë mënyre të përjetshme, është thika që mbrëmë vrau një njeri në Takuarembo, si dhe thikat që vranë Cezarin. Do që të vrasë, do që ta derdhë gjakun dhunshëm.
Në një sirtar të skrivanisë, mes blloqesh e letrash, pafundësisht, jeton thika me ëndrrën e saj të thjeshtë prej tigri dhe dora merr guxim kur e drejton, pasi metali guxon, metali që parandien në çdo prekje vrasësin, për të cilin e krijuan njerëzit.
Ndonjëherë më jep keqardhje. Kaq shumë ashpërsi, kaq shumë besim, kaq shumë mendjemadhësi e urtë apo e pafajshme, dhe vitet shkojnë, të kotë.