Poezi nga: Zyrafete Shala
Ngrohej në rrezet
e diellit të kujtimeve
pranë tavolinës ku kishte vënë
dy filxhanë me kafe
(një ritual ky që
e përsëriste çdo fundjavë)
Nga njëri filxhan pinte
ndërsa tjetri
ia trembte vetminë
Nganjëherë
e hapte pakëz dritaren
e së kaluarës
dhe kërkonte atë mëngjes
që shembi gjithçka që
kish ndërtuar me thonjtë e shpirtit
E gjente lehtë se
ishte një nga ato ditë
që duket se
nuk mund ta mbajnë
tërë shijen hidhur
që kanë brenda vetes
dhe mbeten pezull
në kalendarin e viteve
Me kohë
ajo ditë u kthye në shenjë
dhe zuri vend në
udhëkryqin e jetës
për të treguar drejtimin
që çonte në shtëpinë e vuajtjes
Por ajo refuzonte
ta ndiqte atë drejtim
me përjashtim të rasteve
kur nuk gjente shteg tjetër