Australia dhe Tajvani kanë një popullsi me madhësi të ngjashme prej 24 milionë njerëzve. Të dy vendet janë izoluar duke pasur kontrolle të rrepta të kufijve dhe të dy shtetet kanë lidhje të forta tregtare dhe transporti me Kinën. Por 10 javë më vonë, Australia ka afro 5,000 raste të konfirmuara, kurse Tajvani më pak se 400, raporton CNN.
Pyetja nuk është se ku gaboi Australia, sepse 20 vende kanë më shumë raste sesa vet Australia dhe shtatë vende kanë 10 herë më shumë të infektuar, por pyetja është se si Tajvani ka arritur ta mbajë virusin nën kontroll kur pjesë të tjera të botës kanë dështuar, transmeton Telegrafi.
Gjatë epidemisë SARS në vitin 2003, Tajvani ishte ndër zonat më të goditura, së bashku me Hong Kongun dhe Kinën jugore.
Në këtë ishull, rreth 180 kilometra larg bregdetit juglindor të Kinës, më shumë se 150,000 njerëz u futën në karantinë dhe 181 njerëz vdiqën. Edhe pse SARS nuk ishte askund afër krizës aktuale, çështja e përgjigjes ndaj epidemive të ardhshme është ngritur në të gjithë Azinë. Kjo ka ndihmuar që shumë rajone aziatike të reagojnë më shpejt ndaj pandemisë së coronavirusit dhe ta marrin kërcënimin më seriozisht se pjesët e tjera të botës, si në qeveri ashtu edhe në shoqëri, raporton CNN. Kontrollet kufitare dhe maskat u bënë një rutinë në Tajvan në fillim të janarit.
Tajvani ka një sistem të lartë të kujdesit shëndetësor. Kur dolën lajme për coronavirusin në Wuhan në prag të Vitit të Ri Kinez, zyrtarët e Qendrës Kombëtare të Shëndetit të Komandës së Tajvanit (NHCC), të themeluar pas SARS, u mblodhën shpejt për t’iu përgjigjur një kërcënimi të mundshëm.
“Tajvani ka hartuar dhe implementuar shpejt një listë të të paktën 124 masave të shëndetit publik në pesë javët e kaluara. Masat dhe veprimet kaluan përtej kontrollit të kufijve sepse ishte e ditur me kohë që kjo nuk do të ishte e mjaftueshme”, tha një nga autorët e raportit për Jason Wang, një mjek tajvanez dhe profesor i asociuar i pediatrisë në Stanford.
Ndërsa të tjerët ende mendonin se çfarë të bënin, ata morën një numër masash
Kjo po ndodhte ndërsa vendet e tjera ende po debatonin nëse duhej bërë diçka. Në një studim të janarit, Universiteti Johns Hopkins vëren se Tajvani ishte një nga zonat më të rrezikshme jashtë territorit të Kinës, për shkak të afërsisë, lidhjeve dhe lidhjeve të transportit. Ndër ato masa të hershme dhe vendimtare ishte vendimi për të ndaluar udhëtimin në shumë pjesë të Kinës, ndalimin e transportit në portet e ishullit dhe vendosjen e dënimeve të ashpra për këdo që shkel karantinën në shtëpi.
Përveç kësaj, CNN vazhdon, zyrtarët nga Tajvani kanë rritur prodhimin e brendshëm të maskave, kanë filluar testimin gjithëpërfshirës të coronavirusit, ri-testuar njerëzit që më parë kishin pneumoni të pashpjegueshme dhe njoftuan dënime të reja për përhapjen e dezinformatave për virusin.
“Qeveria tajvaneze nxori mësime nga SARS në 2003 dhe vendosi një mekanizëm të reagimit ndaj shëndetit publik që mundësoi veprime të shpejta në krizën tjetër. Ekipe zyrtare të trajnuar dhe me përvojë të zyrtarëve njohën shpejt krizën dhe administruan aktivizimin e krizave për t’u marrë me epideminë”, shkroi Wang.
Tajvani tani është në një pozitë kaq të mirë, ku pas disa javësh që ndalojë eksportimin e maskave, për të siguruar furnizime shtëpiake, qeveria e Tajvanit të mërkurën njoftoi se do të dhurojë 10 milionë maska për SHBA-të, Italinë, Spanjë dhe nëntë vende të tjera evropiane dhe disa kombe më të vogla që kanë lidhje diplomatike me këtë komb, thekson CNN.
Ata nuk janë anëtarë të OBSH
Suksesi relativ i Tajvanit në luftën kundër epidemisë së coronavirusit është lënë në hije të madhe nga kriza e përkeqësuar në Evropë dhe SHBA. Kjo është e paqartë pse vendet perëndimore nuk e ndoqën shembullin e Tajvanit në janar dhe shkurt ndërsa ende kishin mundësi. Një nga faktorët që ndoshta kanë kontribuar në këtë është se Tajvani, ndryshe nga shumica e vendeve të tjera, nuk është anëtare e Organizatës Botërore të Shëndetit (OBSH).
Kina pretendon se Tajvani është pjesë e territorit të saj, dhe Pekini bllokon anëtarësimin e Tajvanit në organizata ndërkombëtare nëse nuk përputhet me parimin “një Kinë”.
Numri i rasteve në Tajvan është relativisht i vogël në krahasim me popullsinë. Ata vazhdojnë të vëzhgohen nga afër për zhvillimet e tjera. OBSH duhet të nxjerr mësime nga të gjitha fushat, përfshirë mësimet nga autoritetet e shëndetit publik të Tajvanit. /Telegrafi/