Keqmenaxhimi i Xi Jinping ndaj epidemisë së coronavirusit tani duhet të shtohet në listën e turpshme të krimeve të partisë së tij. Me shpërthime serioze që ndodhin në Japoni, Kore të Jugut, Iran dhe Itali, është e qartë se virusi kërcënon shëndetin dhe liritë jo vetëm të popullit kinez, por të të gjithëve në botë.
Duke e emëruar veten “President për gjithë jetën”, Xi tani ka më shumë fuqi se çdo lider partie që nga koha e Mao Zedong, dhe ka shtypur të gjithë mospajtimet duke u përpjekur të ndërtojë një shtet totalitar. Partia Komuniste është një patogjen tinëzar që ka infektuar popullin kinez që nga viti i largët 1949. Por nën sundimin e Xi, ka lejuar që kapitalizmi të rritet me mashtrim, ndërsa riafirmon kontrollin leninist. Premtimi i pasurisë dhe lavdisë kombëtare ka verbuar shumë kinezë në zinxhirët rreth këmbëve të tyre dhe tela me gjemba rreth kampeve të largëta të internimit.
Në një fjalim të 31 dhjetorit 2019, Xi paralajmëroi triumfalisht një vit të ri të “rëndësisë historike në realizimin e qëllimit të parë”! Natyrisht, ai nuk përmendi pneumoninë misterioze të raportuar atë ditë nga autoritetet shëndetësore në Wuhan, në provincën Hubei, edhe pse ishte njoftuar nga Organizata Botërore e Shëndetit, populli kinez ishte mbajtur kryesisht në errësirë, transmeton Telegrafi.
Si mund të lejohet një gabim i padukshëm i Xi të zbeh lavdinë e ëndrrës së Kinës?
Në kohë krize, partia vendos gjithmonë mbijetesën e saj mbi mirëqenien e njerëzve. Li Wenliang, një okulist në spitalin qendror Wuhan, është bërë simboli tragjik i kësaj katastrofe. Më 30 dhjetor, ai njoftoi se shtatë persona me një coronavirus të paspecifikuar, i cili i kujtoi atij SARS-in (virusi që vrau gati 800 njerëz në 2003), ishin në karantinë në spitalin e tij, dhe i këshilloi ata të mbroheshin. Më 3 janar, Li u akuzua nga policia – por ai më pas u kthye në punë dhe brenda disa ditësh kontraktoi virusin vdekjeprurës.
Gjatë dy javëve të ardhshme autoritetet pretenduan se virusi ishte nën kontroll. Por coronavirusi është indiferent ndaj dëshirave të kota të despotëve. Mbeti i pakontrolluar, dhe u përhap. Në kohën kur Xi vendosi të pranojë publikisht shpërthimin, më 20 janar, duke urdhëruar që për përmbajtje me vendosmëri, por ishte shumë vonë.
Më 23 janar, Wuhan u vendos në bllokim. Megjithatë, në të njëjtën ditë, në një pritje në Pekin, Xi thjesht theksoi nevojën për të “garuar me kohën dhe për të vazhduar me historinë për të realizuar qëllimin e parë njëqindvjeçar të ëndrrës së Kinës“. Videot në WeChat dhe Weibo zbuluan mizorinë e ambicieve të Xi. Kishte pamje të bulevardeve të shkreta në qytetet e prekura. Kufomat e shtrirë pa vëmendje në trotuare. Një grua në ballkonin e një kullë luksoze duke goditur një gong dhe duke bërtitur në qiell: “Nëna ime po vdes, më shpëtoni”!
Ndërsa Li u shtri në shtratin e tij të vdekjes më 30 janar, ai zbuloi të vërtetën në lidhje me përvojën e tij të epidemisë. Pavarësisht se ishte anëtar i partisë, ai foli për New York Times për dështimet zyrtare për të zbuluar informacione thelbësore për virusin për publikun, dhe i tha revistës me qendër në Pekin, Caixin: “Një shoqëri e shëndetshme nuk mund të ketë vetëm një zë.” Në atë fjali, ai identifikoi shkakun kryesor të sëmundjes së Kinës. Xi shtypë të vërtetën dhe informacionin për të krijuar shoqërinë e tij “harmonike” utopike. Por harmonia mund të dalë vetëm nga një shumicë e zërave të ndryshëm, e jo nga monologu i një tirani.
Pas shpërthimit të hidhërimit dhe zemërimit publik që pasoi vdekjen e Li më 6 shkurt, qeveria u tërhoq dhe u përshëndet me doktorin që ata tashmë e quanin “një hero”. Por prapa skenës, heshtja vazhdoi: u arrestuan disa persona që dokumentuan dhe flisnin për trajtimin e shtetit të shpërthimit, përcjell Telegrafi.
Në fatkeqësi, njerëzit më në fund e kuptojnë se nëse udhëheqësit tuaj nuk kanë parasysh jetën ose lirinë e njeriut, asnjë sasi parash nuk mund t’ju shpëtojë. Familjet e tëra janë fshirë nga virusi pasi më shumë se 70 milionë njerëz janë kufizuar në shtëpitë e tyre. Zyrtarët kinezë kanë raportuar sot 78.064 infeksione dhe 2,715 vdekje, kryesisht në Hubei. Por askush nuk i beson fjalëve të partisë.
E vetmja siguri në lidhje me numrat që lëshon është se ata janë numrat që dëshiron të besosh. Në përpjekje për të ndryshuar narrativen pas vdekjes së Li, partia ka bërë thirrje për një luftë të popullit kundër virusit dhe u ka kërkuar gazetarëve të zëvendësojnë “përmbajtjen negative” në mediat sociale me “histori prekëse nga vija e parë e luftimit të sëmundjes”. Duke varrosur të vërtetën për fatkeqësinë e Revolucionit Kulturor dhe krime të tjera të mëparshme.
Ndërkohë, me epideminë që ende vret, Xi i ka urdhëruar vendit të kthehet në punë, të gjitha për të siguruar që objektivat ekonomike të synimeve të tij të shekullit 21 janë përmbushur.
Sigurisht, ai po e mban të sigurt elitën politike. Dëshmi e mëtejshme, nëse do të ishte aspak e nevojshme, që ëndrra Xi për Kinën është një turp. /Telegrafi/