William Hui ka qenë i magjepsur me transportin publik për shumë kohë.
Pra, kishte kuptim që inxhinieri 40-vjeçar i sistemeve do të sfidonte veten për të udhëtuar nga vendlindja e tij Vancouver, British Columbia, në Tijuana, Meksikë, vetëm me autobusë dhe trena publikë.
Më 24 qershor, Hui u nis për të bërë pikërisht këtë, duke bërë një udhëtim nëntë-ditor përgjatë bregut të Paqësorit të SHBA-së.
Hui tha se kishte vetëm disa rregulla për udhëtimin e tij: absolutisht nuk lejoheshin autobusë Greyhound ose trena Amtrak dhe ecja midis stacioneve të autobusëve duhej të mbahej në minimum.
“Në asnjë moment të këtij udhëtimi nuk më është dashur të ecë më shumë se ndoshta 15 minuta nga një stacion autobusi në tjetrin”, tha Hui.
“Ishte thjesht mbresëlënëse të shihje se si u lidhën shërbimet e ndryshme, veçanërisht në zonat rurale”, shtoi ai.
Megjithatë, kjo nuk ishte hera e parë që Hui nisi një udhëtim të pazakontë, shkruan BBC, përcjell Telegrafi.
Në vitin 2013, ai u përpoq të udhëtonte sa më shumë në jug nga Vankuveri, por arriti vetëm në Salem, Oregon.
“Doja të shkoja më tej, thjesht nuk munda, sepse nuk kishte tranzit”, tha Hui.
Por, në fillim të këtij viti, ai mësoi për një rrugë të re autobusi katër-orësh që lidh Eurekan, një qytet në Kaliforninë veriore, me një qytet tjetër të quajtur Ukiah, rreth dy orë në veri të San Franciskos.
Ai e quajti atë rrugë “lidhja e humbur”, e cila më në fund e lejoi atë të bënte udhëtimin deri në Meksikë më shumë se një dekadë më vonë.
Hui tha se shumëçka ka ndryshuar nga ai udhëtim fillestar, duke përfshirë mënyrën sesi më shumë autobusë të tranzitit publik tani janë të pajisur me WiFi dhe pranojnë pagesa me kartë krediti.
Disa, megjithatë, ende pranojnë vetëm para në dorë.
Një gjë tjetër që Hui vuri në dukje ishte ndryshimi midis transportit publik në qytetet më të mëdha, si Seattle ose San Francisco dhe zonave më të vogla rurale.
Kur bëhej fjalë për kufijtë ndërkombëtarë, Hui tha se i kaloi ato në këmbë.
Në kufirin SHBA-Kanada, ai u prit me skepticizëm nga agjentët kufitarë teksa po përpiqej të shpjegonte qëllimin e udhëtimit të tij.
“Nuk ka aq shumë njerëz që kalojnë kufirin në këmbë”, tha Hui.
Në përgjithësi, Hui shpenzoi një total prej rreth 200 dollarë për biletat e autobusit.
“Unë u mahnita absolutisht nga vija bregdetare e Oregonit”, tha ai “i mahnitur edhe nga pyjet e kuqe” ndërsa udhëtonte nëpër Kaliforninë veriore.
“Dhe ua kam thënë këtë njerëzve që kanë pyetur: Unë isha vërtet atje për udhëtimin, jo aq shumë për destinacionin”.
Hui, i cili punon në TransLink – autoriteti i transportit në Vankuver – tha se magjepsja e tij me transportin publik rrjedh nga vlerësimi i tij për “puzzle logjistike” pas sistemeve të tranzitit që lejojnë autobusët dhe trenat të arrijnë në destinacionet e tyre të synuara në kohë.
Ai shtoi se i pëlqen risia e përjetimit të një sistemi të ri të transportit publik dhe roli që luajnë këto sisteme për të ndihmuar në lidhjen e njerëzve nga një vend në tjetrin.
“Një gjë që më goditi në këtë udhëtim është se sa i rëndësishëm është tranziti për komunitetet që ai shërben”, tha Hui.
“Në asnjë moment nuk kam qenë vetëm në autobus për periudha të gjata kohore”, tha ai.
Një tjetër gjë që e habiti Huin ishin vonesat minimale gjatë gjithë udhëtimit të tij.
“Kjo ishte pjesa e mahnitshme”, tha ai.
“Edhe me trafikun famëkeq të gjatë të Los Angeles, kisha kohë të mjaftueshme për të bërë lidhjen e radhës dhe nuk duhej të bëja një plan rezervë”.
Për këdo që dëshiron të niset në një udhëtim të ngjashëm, Hui këshilloi që të hulumtojë përpara kohe.
Dhe ndoshta këshilla më e rëndësishme: “Orari i autobusit”. /Telegrafi/