Që nga popujt e lashtë e deri më sot, fenomeni i energjisë pozitive te njeriu dhe lufta me egon e tij, jo rrallë nëpërmes rrëfimeve mitike, u shpjeguan si luftë e qenies njerëzore me satanën. Nga këto beteja të shumta që zhvilloheshin, brenda hapësirës shpirtërore, emocionale dhe psikologjike, njeriu kishte humbur shpesh ekuilibrin e arsyes, duke u satanizuar deri në përmasën e rebelimit; reflektoi dhe e ktheu çdo energji pozitive në të kundërtën; prishi ekuilibrin në mes raporteve njerëzore, popujve dhe shteteve, ndërsa si rezultat i këtij procesi ndodhën luftëra, u shfaqën kriza ekonomike, qeveritare dhe u rrit varfëria ekstreme. Kështu do të mund të ishte afërsisht një shpjegim i tillë mbi lojën e satanës me egon e njeriut.
Po, sa po reflekton energji pozitive sot skena politike në Kosovë, e cila në kontinuitet po përcillet me ngërç politik, me tendenca të satanizimit dhe rritjes së energjive negative, sa satana të mund ta bëjë punën e vetë. Është shqetësuese dhe diku-diku mbi parashikimet mitike mbi ndikimin e kësaj energjie në të bërit politikë.
Shoqëritë që humbin orientimin për të ardhmen janë të gjykuara të merren me të kaluarën ose duke e gjetur fajtorin apo shpëtimtarin, dhe rrezikojnë të hyjnë në fazën e dështimit, situatë kjo që ka kosto në riparimin e pasojave, por jo në zgjidhjen e tyre.
Kosova duhet pranuar se është e lodhur nga një akumulim shekullor problemesh të pazgjidhura, sa sot zgjidhja e tyre tejkalon potencialet e ekzistuese jo vetëm të dijeve, por mungojnë parakushtet të tjera që marrin pjesë në riskun e zhvillimit ekonomik dhe ndikojnë në formësimin e fushave të qëndrueshme strategjike.
Trendët e ekonomisë globale janë shpesh një pamundësi e kontrollimit nga shoqëritë në proces të konsolidimit. Nuk është çudi se çdo ndryshim që manifestohet mund të përjetohet më rëndë, sepse sfidat tani i kemi me bollëk para vetës.
Ndonëse shqiptarët më shumë kanë krijuar konsensuse nacionale për një homogjenitet nga ndonjë rrezik i jashtëm i sigurisë kolektive, sot shoqëritë moderne, sado qofshin të fragmentarizuara nga brenda politikisht, e kanë sensin dhe aftësinë e të perceptuarit në atë nivel të situatave, sa kur rrezikohet procesi i zhvillimit ekonomik, sidomos në fusha relevante, mblidhen për pak orë ose minuta që t’i unifikojnë qëndrimet e tyre; i bashkojnë energjitë dhe potencialet e dijeve për t’i dhënë përgjigje çdo fenomeni i çfarëdo natyre qoftë, duke i prolonguar për ndonjë periudhë kohore çështjet që kanë hapësirë për t’ua trajtuar për më tutje, në kohë më të përshtatshme, e cila jep mundësi identifikimi të shkaktarëve dhe rritjen e kujdesit në menaxhimin e procesit (por nuk lejohet rritja e distancës së komunikimit mbi bazën e arsyeve që nganjëherë nuk e duron situata e krijuar të merresh me to).
A ka situatë më emergjente për Kosovën – hiq problemet me veriun e vendit dhe integrimin e komunitetit serb në institucionet vendore – se sa papunësia enorme, pra zhvillimi ekonomik?
Shpalosja e programeve dhe vizioneve të partive politike, deri më sot nuk është treguar e suksesshme, se as pozita dhe as opozita mund ta zgjidhin këtë problem shqetësues, qoftë për një periudhë kohore afatmesme, pasi zinxhiri në absorbimin e energjive të reja brenda tregut të punës është jofunksional, herë- here i shkëputur, ndërsa kapacitetet ekzistuese brenda shtetit në disharmoni me kërkesën.
Në këtë pikë të ndjeshme, padyshim ka nevojë për krijimin e një strategjie nacionale, mbi bazën e konsensuseve të të gjitha partive politike, shoqërisë civile, bashkimit të dijes së ekspertëve, që e ardhmja të projektohet mbi bazën e indikatorëve konkretë, që nga viti në vit të ndihmohet dhe mundësohet zgjidhja e problemeve të lidhura me ekzistencën e njeriut dhe përmirësimit të kualitetit të jetës në standarde të normales.
Fenomeni i papunësisë është global dhe këtë më së miri e dëshmon lëvizja e mijëra qytetarëve nga kontinenti i Afrikës dhe vendeve të Lindjes në drejtim të Evropës Perëndimore.
Me një gjendje të tillë të trashëguar në periudha kohore paraprake, e deri më sot, qoftë kjo pozitë dhe një opozitë nesër në pozitë, do të sfidohet rëndë duke i dhënë hapësirë fragmentarizimit të shoqërisë dhe humbjes së besueshmërisë në aftësinë e liderëve të tyre për të ndryshuar gjendjen.
Kjo gjendje krijon një mënyrë të gjykimit që e abstrahon faktorin njeri nga qendra e vendosjes, duke e zhvendosur atë në një njeri që nuk është më subjekt i ndryshimit , por që fillon e ndryshohet nga gjendja e krijuar.