Kur një dhurues i përputhshëm i palcës së kockave gjendet për dikë në nevojë, ai duhet të arrijë tek i sëmuari në më pak se 48 orë – pa ndonjë kuptim të rëndësishëm nëse janë në anën tjetër të botës.
Kriza e COVID-19 e ndali pothuajse çdo aktivitet jetësorë, duke përfshirë edhe transportin ajror dhe tokësorë, megjithatë nuk ka arritur të ndalojë procesin e shpërndarjes së qelizave burimore.
Transplantimet mund të jenë çështje e jetës dhe e vdekjes për ata me një sëmundje gjaku kështu që qendrat e transplantimit janë detyruar të marrin masa vendimtare gjatë pandemisë, raporton euronews.
Donacionet nuk transportohen më të freskëta, por ngrihen në mënyrë kriogjenike në pritje të kohërave më të gjata të dorëzimit, transmeton Telegrafi.
Relalet e korrierëve u organizuan në kufij për të lëvizur palcën e eshtrave të çmuar, ndërsa anëtarëve të ekuipazhit të aeroplanëve iu kërkua të shoqëronin çantat më të freskëta në destinacionet e tyre.
Disa prej korrierëve nuk kanë qenë në shtëpi për muaj të tërë, duke fluturuar nga një skaj i globit në tjetrin dhe duke fjetur në sallonet e aeroportit.
Në Spanjë, roja civile e aeroportit lehtësoi një shkëmbim midis transportuesve që nuk ishin në gjendje të takoheshin dhe në një tjetër, aeroplanët ushtarakë mblodhën qelizat burimore nga Turqia për të shpëtuar një fëmijë në Romë.
Sidoqoftë, ndikimi i COVID-19 është ndjerë në sektor.
Vullnetarët në regjistrat e donatorëve janë përgjysmuar praktikisht në Evropë gjatë vitit 2020 dhe kur shikojnë situatën në vendet më të mëdha të BE-së, kudo tregon të njëjtën histori.
Krahasuar me vitin e kaluar, donatorët e rinj të regjistruar në Itali ishin poshtë 49 për qind, 37 për qind në Spanjë dhe 40 për qind në Gjermani, ndërsa Franca shpreson të regjistrojë 58 për qind të njerëzve që bëri në vitin 2019.
Në Mbretërinë e Bashkuar, situata është larg më e keqe; në Leeds, për shembull, 50 persona janë regjistruar deri më tani në nëntor krahasuar me 950 të një viti më parë.
Në Itali, Shoqata e Donatorëve të Palcës së Kockave (ADMO) u detyrua të ndalojë ngjarjet që synojnë ndërgjegjësimin për kauzën në shkolla dhe universitete, si dhe takimet në qendrat sportive dhe sheshet e qyteteve. E njëjta gjë ndodhi në Francë.
Në Francë dhe Spanjë, gjatë valës së parë të coronavirusit, regjistrimet e reja u pezulluan për katër muaj, ndërkohë, në Gjermani, ngjarjet kushtuar dhurimeve të gjakut u vunë në gatishmëri për shkak të ndalimit të tubimeve.
Për fat të mirë, megjithatë, rënia e numrit të regjistrimeve të reja nuk ka shkaktuar një ulje të numrit të dhurimeve dhe ka pasur shumë pak raste kur një transplant i shpëtuar jetë është shtyrë ose anuluar.
Disa vende, si Gjermania, arritën të regjistrojnë 827 mijë donatorë të rinj në vitin 2019, ndërsa të tjerët, të tilla, si Italia dhe Spanja – që kanë fragmentuar sisteme të kujdesit shëndetësor rajonal – arritën të regjistronin përkatësisht 49 mijë dhe 36 mijë emra të rinj.
Por edhe në disa vende ku sistemi i kujdesit shëndetësor është publik dhe i centralizuar, si në Francë, ata ende nuk kanë arritur të përputhen me numrat gjermanë, me vetëm 27 mijë regjistrime.
Në Gjermani një regjistrim kushton midis 35 dhe 45 euro, ndërsa në Itali kjo shifër rritet në 250 euro për mostër dhe kjo përjashton kostot e personelit të kujdesit shëndetësor.
Pse ka ndryshime kaq të theksuara midis vendeve evropiane? Në Itali, OJQ-të si ADMO, si dhe Adoces dhe Adisco, janë përgjegjëse për regjistrimin dhe marrjen e mostrave. Regjistri i vetëm në Itali gjendet në Genoa, transmeton Telegrafi.
Shtoji kësaj kufijve në numrin e regjistrimeve që financohen nga shteti, si dhe koston e lartë të aktivitetit që i paraprin mbledhjes së kompleteve, siç janë ato të promovimit, të cilat Roma nuk është në gjendje të financojë.
Gjermania është shtëpia e grupit kryesor të dhuruesve në Evropë, ku një e dhjeta e popullsisë së përshtatshme (midis 18 dhe 55 vjeç) është në regjistër dhe është në gjendje të eksportojë 70 për qind të palcës së kockave të korrur nga qytetarët e saj për të ndihmuar pacientët jashtë Gjermanisë.
Disa vende, si Gjermania, arritën të regjistrojnë 827 mijë donatorë të rinj në vitin 2019, ndërsa të tjerët, të tilla, si Italia dhe Spanja – që kanë fragmentuar sisteme të kujdesit shëndetësor rajonal – arritën të regjistronin përkatësisht 49 mijë dhe 36 mijë emra të rinj.
Por edhe në disa vende ku sistemi i kujdesit shëndetësor është publik dhe i centralizuar, si në Francë, ata ende nuk kanë arritur të përputhen me numrat gjermanë, me vetëm 27 mijë regjistrime.
Në Gjermani një regjistrim kushton midis 35 dhe 45 euro, ndërsa në Itali kjo shifër rritet në 250 euro për mostër dhe kjo përjashton kostot e personelit të kujdesit shëndetësor.
Pse ka ndryshime kaq të theksuara midis vendeve evropiane? Në Itali, OJQ-të si ADMO, si dhe Adoces dhe Adisco, janë përgjegjëse për regjistrimin dhe marrjen e mostrave. Regjistri i vetëm në Itali gjendet në Genoa, transmeton Telegrafi.
Shtoji kësaj kufijve në numrin e regjistrimeve që financohen nga shteti, si dhe koston e lartë të aktivitetit që i paraprin mbledhjes së kompleteve, siç janë ato të promovimit, të cilat Roma nuk është në gjendje të financojë.
Gjermania është shtëpia e grupit kryesor të dhuruesve në Evropë, ku një e dhjeta e popullsisë së përshtatshme (midis 18 dhe 55 vjeç) është në regjistër dhe është në gjendje të eksportojë 70 për qind të palcës së kockave të korrur nga qytetarët e saj për të ndihmuar pacientët jashtë Gjermanisë.
Sistemi gjerman mbështetet në 26 qendra të pavarura të donatorëve, të cilat janë kryesisht private ose të lidhura me universitete ose qendra të transfuzionit.
Secili është përgjegjës për financimin e tij dhe strategjitë e rekrutimit, nuk ka asnjë marrëdhënie me autoritetet lokale dhe është në gjendje të riinvestojë paratë e mbledhura përmes dhurimeve private në regjistrimin e donatorëve të rinj.
Në Francë, 29 qendrat që rekrutojnë vullnetarë janë të lidhura me qendrat e transplantimit, shpesh të kapsuluara në struktura që lehtësojnë dhurimin e gjakut ose spitalet publike.
Strategjia vendoset nga Parisi, ndërsa në Landet Gjermane nuk ka asnjë koordinim qendror.
Pastaj Spanja, e cila që nga viti 2018 ka vendosur të përqendrohet në donatorët nën 40 vjeç – një zgjedhje që ka ulur në mënyrë të pashmangshme numrin e regjistrimeve krahasuar me vitet e mëparshme.
Këtu sistemi është plotësisht publik; qendrat e shumta spanjolle drejtohen nga 17 komunitete autonome të vendit, por secila ndjek strategjinë e vet për regjistrimin e donatorëve të rinj. /Telegrafi/