Poezi nga: Ron Whitehead
Përktheu: Fadil Bajraj
Erdha nga një fermë e largët në Kentaki
isha i vendosur qysh herët pavarësisht vështirësive
të rrezikoja gjithçka
që të shihja botën
dhe të miqësohesha me të gjithë njerëzit
me të gjitha krijesat e egra dhe të bukura.
Kështu që u ballafaqova me çdo rrezik.
Kam hequr të zitë e ullirit.
Kam dështuar dhe kam humbur më shumë herë
se të gjithë ata që njoh së bashku.
Shumë herë kam dashur të heq dorë dhe të vdes.
Dhimbja ishte dërrmuese.
Ama sa herë prekja fundin
thosha JO. Refuzoja të dorëzohesha.
Futesha thellë brenda vetes dhe mblidhja veten shpesh
me ndihmën e një të huaji ose një miku.
Dilja zvarrë nga kanali me baltë.
Ngjitesha përsëri në shteg.
Kthehesha në vijën e parë të frontit.
Luftoja e luftoja
betejë pas beteje.
Shumë herë më kanë rrahur keq dhe kam humbur.
U përballa me përvoja buzë vdekjes.
Secilën herë kërkoja derisa gjeta mënyrën
për t’u ngritur përsëri. Mësova të dëgjoj.
Unë u rrita nga dështimet e mia.
Kam zhvilluar vullnet të çeliktë.
Kam mësuar të jem i lëndueshëm.
Kam hapur zemrën time.
Kam mësuar të qaj.
Kam mësuar të qesh.
U bëra luftëtar fisnik.
Kam ndërtuar një urë nga vendi ku isha
deri atje ku doja të isha
për të jetuar dhe për të qenë ëndrra ime.
Deri më tash për dekada të tëra
unë kam qenë vetja ime origjinale autentike.
Unë kurrë nuk kam dashur të jem dikush tjetër.
Ama kam shumë respekt për ata që kanë qenë para meje.
Kam studiuar jetën e tyre veprat e tyre.
Kam mësuar prej secilit prej tyre veç e veç.
Në çdo hap të mallkuar të rrugës
kam shkruar kam shkruar kam shkruar.
Nuk kam pasur asnjë lugë argjendi apo jastëkë të butë në jetën time.
Sall telashe të hamamta dhe penën time të patrembur në zjarr.
Lajmi i mirë është
nëse unë mund ta bëj mundesh edhe ti.
Mos u dorëzo kurrë.
Mos u dorëzo kurrë.