Poezi nga: Zyrafete Shala
Sapo e kishte hapur
derën e jetës
e pa botën që shtrihej
jashtë parajsës së fëmijërisë
Hapat i bënte të vegjël
që të zinte ritmin e kohës
nëpër rrugët pafund
Mezi priste të kthehej
në shtëpi
t’i tregonte babait
sa shumë gjëra kishte parë
ta pyeste pse ka aq shumë
udhëkryqe dhe
si të kalonte nëpër to
Ishte një ditë
me qiell të ngrysur kur
shtëpia u mbush me njerëz
dhe atë e ndanë nga loja
për ta ulur në radhë me të rriturit
të njohur e të panjohur
E kishte të vështirë
t’i kuptonte bisedat
t’i njihte tërë ata njerëz
të bartte peshën
e shikimeve të tyre
dhe kur mendoi
që në mbrëmje
do ta pyeste babanë
e ndjeu dhimbjen e lisit të njomë
kur ia presin rrënjët