Kur me sa fuqi që kisha po godisja me grusht murin ku ishte varur kabina e telefonit që po më sillte lajmin se të kanë vrarë, e para gjë që më shkoi në mendje ishte bindja e plotë se unë nuk mundja ta duroja këtë fakt. Derisa nuk po ndjeja kurrfarë dhembje në dorën që kisha mbledhur grusht, në një përpjekje dëshpëruese për ta mposhtur dhembjen që po m’i shponte enët e gjakut diku thellë në zemër, po, unë isha i bindur se zemra ime nuk mund të durojë se Valmirin tonë e kanë vrarë.
Kur lëshova receptorin, u përpoqa dhe, çudia e ndihma e Zotit, e pranova faktin. Por, më lindi një dëshirë. Me shpejtësi të sketërrshme, një dëshirë po ma zaptonte krejt qenien. Dëshira që të vija e të të takoja. Të të takoja, të të shihja sa më parë, menjëherë, edhe pse isha mijëra kilometra larg. Në çastin kur mendja ime po kthjellohej dhe po më tregonte se ti tani kishe ikur në një dimension tjetër, më lindi dëshira tjetër, edhe më kërkuese, edhe më ngulmuese, edhe më torturuese. Më lindi dëshira të të përcillja, të vija me ty në dimensionin ku ke udhëtuar. Në çfarëdo dimensioni ku ishte nisur shpirti yt njomak.
Mendja m’u kthjellua pakëz, por dëshira e fundit mbeti. Doja të të shihja. Një dëshirë torturuese: të të shihja, sa më parë, sa më shpejt. Dhe, po ashtu, sytë e tu të bukur të më shihnin. Po, unë dëshiroja të vdisja. Të vdisja, në mënyrë që të takoj, të të shoh, të vija tek ti. Tortura ishte shpuese dhe kjo më kthjelloi. E gjykova dhe e kritikova veten për këtë, por dëshira nuk po më ikte. Me shpejtësi të madhe, kalova nëpër mendje herën e fundit që të kisha parë. Dhe, ma mori mendja se kjo e shtonte edhe më dëshirën. Sepse…
Ditën kur të kam parë, Valmir, për here të fundit, ti ishte duke cicëruar si zog; po qeshje, po vrapoje me shkathtësi dhe po kërceje me hare të shfrenuar të një vogëlushi gati dyvjeçar. Në gojë kishe cucllën dhe me çapkënllëk të pafshehur, nuk e hoqe nga goja, derisa po “bastisje” e po vendosje “rend” në odën ku rrinim. Por, ti nuk më erdhe. As më kishe përqafuar, as më kishe ardhur në prehër. Kërceje i lumtur, qeshje dhe… më ikje kur përpiqesha të të zë dhe ta shijoj atë gaz të papërmbajtur fëmije. Por, oh, është dashur ta dija, që atëherë; ishte krijuar një hapësirë, një boshllëk mes nesh. Dhe, bashkë me lajmin që ti, Valmir, kishe ikur, kuptova se kjo hapësirë po zmadhohej. U përpoqa ta mbushja atë hapësirë. Të ndaloja të zgjerohej, të mos zmadhohej. Dhe, dëshira që të vija të të takoja në atë dimensionin ku kishe ikur, nuk m’u shua.
Kaluan vitet kështu. Prandaj, me vite të tëra unë nuk i frikohesha vdekjes. Sepse, e llogarisja si diçka që do të më afronte te ti dhe tek motra për të cilën isha i bindur se të mban ende në krah, sikur të mbante herën e fundit kur ju humba nga shikimi te kthesa e vogël tek shtëpia e juaj.
Mendimi se ishe në krahët e motrës më shtyri që të kaloj shumë vjet i lehtësuar. I qetë, pa dhimbje, me forcë e me energji për të vazhduar jetën, për të ndërtuar veten, familjen, vendin, Kosovën. Kujtimi për ty më jepte forcë dhe energji që të ndërtoja lirinë. Por, çuditërisht, nuk e zhduki krejt dëshirën për të të takuar. Në skutat e vetmuara të trurit, gërryente pyetja se si do të jetë takimi ynë në Parajsë. Atje pra, ku shpresoja të të takoja. Dhe, punoja e doja të jem i mirë që ta meritoj takimin me ty.
Këngëtari legjendar, Eric Clapton, këndon për lotët e djalit të tij, në Parajsë. Por, ai po ashtu pyet: “Would you know my name/ If I saw you in heaven…” (A do ta dije emrin tim/ nëse do t’shihja n’Parajsë).
Pastaj kaluan shumë vjet kështu. Mirëpo, viteve të fundit, dëshira ime për të takuar, për të të parë, më është shndërruar në frikë, në tmerr, në ankth. Kur pashë se në çka po e shndërrojmë lirinë që mbiu mbi gjakun e pafajshëm, atëherë fillova të ndjej një frikë nga takimi i ardhshëm në Parajsë. Fillova të ndjej frikë nga takimi ynë. Sepse, kur të takohemi dhe ti do të më shikosh me ata sytë e bukur dhe, jam i sigurt, do të më bësh mijëra pyetje për vitet pas ikjes tënde, e unë nuk di si të të përgjigjem. Nuk e di!
Çfarë të të them për Kosovën;
Çfarë të të them për lirinë;
Çfarë të të them për pavarësinë e Kosovës;
Çfarë të të them për shkollimin e mocanikëve tu’;
Çfarë të të them për zhvillimin e këtij vendi;
Çfarë të të them për vlerat e kësaj shoqërie;
Çfarë të të them për kujtimin e gjakut tuaj;
Çfarë të të them për mbamendjen dhe kujtesën tonë;
Çfarë të të them për kontributin tim për të mirën dhe kundër së keqes në këtë vend;
Çfarë të të them për përpjekjen dhe luftën time që gjaku juaj mos të shkojë i humbur;
Dhe, kjo më frikon, sidomos më tmerron kjo e fundit. Kur, duke buzëqeshur dhe me fytyrën e ëmbël që ke, atje në Parajsë do të më pyesësh se a është bërë Kosova, a ia vlejti e gjithë kjo dhe, pashmangshëm, kur do të më pyesësh se çfarë kisha bërë unë personalisht që në Kosovë të triumfojë e mira, që mocanikët e Valmirit që tash janë 22 vjeç të kenë ardhmëri në këtë vend, do të më duhet së pari të të përgjigjem me vargjet e Eric Claptonit: “…I know I don’t belong, here in heaven” (…e di se unë nuk përkas këtu, në Parajsë).
Së dyti, do të më duhet të të them se Kosova nuk është bërë, Kosova është shkatërruar, mocanikët e tu më fatlumë nuk janë shkolluar, nuk kanë shpresë dhe po duan të ikin nga Kosova; e keqja ka triumfuar kundër së mirës dhe më të këqijtë nga raca shqiptare e kanë zaptuar krejt hapësirën ku do të shëronim traumat dhe dhembjen dhe ku, me punë, do të ndërtonim të ardhmen. Do të tregoj se fajin e kemi të gjithë. Edhe unë, daja yt. Dhe, natyrisht, duke e kuptuar faktin e tmerrshëm se ti nuk do të jesh krenar me mua – sepse unë nuk kam bërë sa kam mundur dhe sa duhet për ta ndalur të keqen në këtë vend, do të më duhet të ta pranoj se:
Unë nuk e meritoj lirinë!
Dhe, pashmangshëm, me dhimbje të thellë në zemër e pranoj, se ti, Valmir, bashkë me 1,300 fëmijët që jeni vrarë barbarisht në luftën e fundit, do të vazhdoni të qani edhe atje ku jeni, në Parajsë, sepse:
Ne nuk jemi të denjë për kujtimin tuaj!
Ne nuk e meritojmë lotin tuaj!
Ne nuk e meritojmë lirinë!
