Llapi nuk kalohet në këmbë…/ As me ajrore nuk i bihet Llapit/ Në zemër të Dardanisë e keni Llapin/Llapin – palcë e Kombit/ Kurrkush nuk e gjeti fjetur Llapin/ Llapin – kockë që të mbetet në fyt…
Në vargun e Ali Podrimes, e në luftën e fundit, Llapin, armiku nuk e gjeti fjetur.
Avni Ajeti, snajperisti i UÇK-së Zonës Opertative të Llapit ka thënë se “Luftëtari armën e ndërron por zemrën jo”.
Në veri e lindje, Llapit shpinën ia ruajnë malet, por në luftën e fundit, armiku kishte hyrë në thellësi.
Avni Ajeti ka shtuar se “Me snajper thash, që përafërsisht i kam 30-40 karikatorë. Më vonë e kam ndërruar e kam marrë mitrolezin, 52-sh. Edhe aty po e them me qindra pluma i kam gju, më vonë kam gju edhe me mortajë”.
Ndërmjet 23 e 27 dhjetorit të vitit 1998, Llapashtica ishte shndërruar në vend betejë, barbarizmi kundrejt Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Këmbëshpejt e symprehtë, djemtë si Avniu armikut i qëndronin afër.
Ajeti ka theksuar se “Në betejën e 24 dhjetorit, ku aty pozicionet me forcat armike ishin shumë të afërta, dhe diku në – 24 gradë, jam obligu me qëndru me katër-pesë orë duke tentu, sepse aty ranë dëshmorë shokët tonë dhe jemi kanë të obligum t’i mbulojë ata duke i tërhequr”.
Pos Llapashticës, Avni Ajeti që nuk kishte as 20 vjeç bashkë me shokët i bënin ballë armikut pëllëmbë për pëllëmbë e dhëmbë me dhëmbë. Pos rrëzë malit, me snajper vëzhgonte edhe nga kulmet e shtëpisë.
Snajperisti i UÇK-së Zonën Operative të Llapit ka theksuar se “Në një moment të caktuar unë kam qenë në një kulm të shtëpisë, dhe tashti a e kuptuan apo jo pozicionin tim, dhe unë e përdora armën shumë aty se ishte lëvizja shumë e kufizume. Dhe realisht aty e sulmuan shtëpinë me një predhë goxha të madhe”.
Në betejën e Kaçandollit, Ajeti tregon se armiku ishte tërbuar, për çka ndezi makinerinë e rëndë.
“Ata e kanë kuptu krismën e snajperit dhe pozicioni im ka qenë i sulmuar me predha, 120 milimetra, 80 milimetra, deri më kanë detyra me dalë prej pozicioneve nuk e kanë ndalur sulmin”, ka thënë tutje Ajeti.
Sokoli siç e thërrisnin shokët, tregon se pseudonimi i tij kishte rënë në veshin e ushtrisë serbe.
“Gjatë komunikimit në vija të frontit duke thirr: O Sokol o Sokol! Një ndër shokët që është plaguar, sepse armiku është afru afër edhe e ka thirr dhe Lulzim Namani është afru drejt vijave të frontit ku kanë qenë të pozicionuar serbët edhe ai serbi ka thirr: O Sokol, o Sokol! Ky ka mendu që është dikush prej shokëve tonë”, ka shtuar Avni Ajeti.
Ky është rrëfimi i snajperistit që i bënte roje kësaj zone, pararojë një zone tjetër.
Krah të luginës së Llapit, rrëzë majës së Kopaonikut, atje ku shtrihen malet e Shalës së Bajgorës, ishte terren i një snajperisti tjetër.
Sefer Shyti, snajperist i UÇK-së Zonës Operative të Shalës ka thënë se “Jemi pozicionu tek pishat në Liqej, të ju them të drejtën distanca kur kanë ardhë serbët, si me thënë vija e kuqe ku vëzhguesit e OSBE-së nuk i kanë leju serbët me vazhdu tutje ka qenë maksimumi 30 metra. Kemi qenë të maskuar kemi qenë të gatshëm që në çdo rast që nëse e kalojnë pjesën ku jemi marrë vesh me pjesëtarët e OSBE-së, nëse e kalojnë atë pikë me fillu menjëherë betejën”.
Përpos këtu zëvëndëskomandant i njësive special, snajperisti Sefer Shyti, kujton edhe betejën e Shipolit. Distanca ishte e afërt e luftimet bëheshin shumë në distancë të vogël e në zona të banuara.
Sefer Shyti ka thënë se “Kam marrë armën jam ngjitur në një shtëpi aty ka qenë pranë asaj shtëpisë së vogël edhe e kam vendosur armën kam fillu me vëzhgu terrenin. E kam vërejtur se një tjegull në kulmin e një shtëpije ka qenë e larguar edhe e kam pa shumë mirë kur polici serb e ka vendos snajperin e vet. Atëherë e kam goditur me nja 3-4 pluma edhe më nuk ka pasur gjuajtje”.
Për luftën që nuk mund ta bënin kundër UÇK-së, e bënin kundër civilëve. Por ushtria serbe pos që kryente masakra, ia kishte mësyer pikave strategjike. Më 9 mars 1999 po niset drejt masjes së Qyqavicës, por jo pa e kaluar Oshlanin. Aty ishin stacionuar njësitë special të Zonës së Shalës.
Snajperisti i UÇK-së Zonës Operative të Shalës ka shtuar se “Në momentin kur jemi tërhequr prej luftimeve për arsye se është terru edhe nuk kemi pasur mundësi me luftu, i kam pasur dy snajperë në kurriz. E kam pasur snajperin tim, edhe snajperin e komandantit….Unë kam qenë i pari në kolonë, dhe aty duke festuar që kemi festuar të gjithë papritmas ka shpërthyer një predhë”.
Shyti i plagosur kishte gjasa minimale të shpëtonte. Me gjithë ato plagë, u dërgua e u operua në Likovc. Nga aty me plagë në trup u rikthye pranë shokëve, në Oshlan në bazë. /Dukagjini/
