Gazeta franceze “Paris-soir”, ka botuar të enjten e 20 korrikut 1939, në faqen e parë dhe të shtatë, një shkrim të çiftit mbretëror shqiptar, të sapo mbërritur asokohe në kryeqytetin suedez, Stokholm. Gazetarët kanë bërë pyetje pa fund. Fillimisht është përgjigjur mbreti Ahmet Zogu, ndërsa më pas, Mbretëresha Geraldinë e ka marrë situatën nën kontroll, ndoshta duke vënë re lodhjen e bashkëshortit të saj. Çfarë është biseduar më konkretisht gjatë kësaj interviste ? Si ka reaguar çifti mbretëror ndaj pyetjeve të gazetarëve të huaj? Në vijim do të gjeni intervistën e plotë të sjell në shqip blogu “Dars (Klos), Mat – Albania”:
(Nga korrespondenti ynë i veçantë në Stokholm, 19 korrik, nëpërmjet telefonit)
…Larisa, Selanik, Stamboll, Bukuresht, Varshavë, Gdynia, Riga.
Valixhet e blinduara, të mbuluara me etiketa me ngjyra të shkruara në të gjitha gjuhët e Evropës Lindore, janë grumbulluar në sallën e këtij hoteli të madh të Stokholmit.
Këto valixhe përmbajnë një kurorë mbretërore dhe të gjithë pasurinë e një burri pa atdhe.
Janë gjithçka që ka mbetur nga pasuria e atij që ishte Zogu I, mbret i Shqipërisë, i cili sapo ka mbërritur në kryeqytetin suedez. Ai është në fazën e parafundit të eksodit të tij. Së shpejti sovrani i rënë dhe suita e tij, pas një qëndrimi të shkurtër në Versajë, do të mbërrijnë në fund të udhëtimit të tyre, në Londër.
Që nga hyrja e trupave italiane në Tiranë, ish-mbreti nuk mund të ndalohej kudo. Që nga fillimi i prillit, ai ka udhëtuar nëpër Evropë në kërkim të një vendi që i përshtatet dhe e pranon.
Mbretëresha e ndjek mbretin kudo. Që nga shërimi i mrekullueshëm i saj, pasi djali i saj – i lindur gjatë një dite fatale – nuk e shqetëson më, Mbretëresha Geraldine u ofron të gjithëve një fytyrë të qeshur. Në fakt, ajo hyri në Stokholm, me buzëqeshjen e saj, e shoqëruar nga këshilltarët dhe shërbëtorët e oborrit mbretëror. Kjo buzëqeshje e rëndë nuk do t’i hiqet më.
Nga hoteli i madh ku është vendosur oborri mbretëror i Shqipërisë, shihet, nën reflektimin e ujërave të qeta të Malarit, pallati mbretëror i Gustavit të V.
Këtu çdo gjë është e qetë, dritë paqësore.
Mbreti Zog i vështron me melankoli këto gjëra. Ai nuk do të gjejë këtu oazën në të cilën ai dëshiron që prej 7 prillit. Atij iu deshtë të anashkalojë, nëpërmjet Greqisë, Turqisë, Rumanisë, Polonisë, vendeve të aksit Romë-Berlin, në cilat ka vetëm armiq.
Nesër, do të gjendet në Londër. Në perspektivë, keqardhje të reja, shqetësime të reja. Sovranët flasin për të kaluarën dhe për të ardhmen
Gazetarët ndjekin hapat e tij, e ngacmojnë atë, i bëjnë pyetje pafund:
– Unë jam ende një fuqi politike, u përgjigj mbreti ëndërrimtar i mëparshëm.
Dhe ai shton:
– Asnjë popull, në këtë moment, sado i vogël, nuk mund të heqë dorë nga liria. Ashtu si të gjithë shqiptarët, unë mundohem, pa humbur kohë e pa pushuar, që ti risjell Shqipërisë pavarësinë e saj.
Përballë muzgut të pafund suedez, ish-sundimtari mysliman humbet përsëri në mendimet e tij.
Por mbretëresha Geraldinë endet përreth, e sigurt dhe pothuajse e gëzuar.
Kjo grua, 23-vjeçare, është veshur e gjitha me të bardha, me një xhevahir të vetëm, të fiksuar në bluzën e saj, një klip me diamante. Ajo shprehet me një theks të fortë amerikan, e kënaqur për përfundimin e këtij migrimi të gjatë “rreth boshtit”:
– Ne do të zhvendosemi në Angli, por së pari do të shkojmë të jetojmë në vendin e ëmbël të Francës, pranë Versajës, ku tashmë jetojnë aty kunatat e mia.
– Në Francë, ne do të mund të jetojmë të lumtur dhe në paqe, vend ku jam rritur, gjithashtu dhe për faktin se bashkëshorti im flet në mënyrë të përsosur gjuhën frënge, më pas do të shkojmë në Angli.
Por, Mbretëresha reagon menjëherë:
– Sigurisht, ne shpresojmë të mos qëndrojmë shumë gjatë. Shpresojmë të kthehemi së shpejti në Shqipëri. Burri im po punon për të rivendosur pavarësinë në Shqipëri. Ai do të kthehet dhe do të kurorëzohet atje.
Këto fjalë janë thënë me emocion. Por, dashamirësia e Geraldinës e detyron atë të bëjë një intervistë më të gjatë dhe ajo u shkon gjërave deri në fund.
– Më ka pëlqyer gjithmonë të udhëtoj, tha ajo, por nuk e kisha menduar se herën e parë që unë do të shoh Anglinë, të realizohej në kushte të tilla.
– Kur u largova nga pallati mbretëror i Tiranës, më duhej të braktisja gjithçka. Unë nuk isha akoma në gjendje të grumbulloj bizhuteritë e mia dhe mora vetëm dy ose tre gjëra që ishin veçanërisht të vlefshme për mua: dhuratat e burrit tim.
– Isha shumë e sëmurë gjatë gjithë rrugës dhe më duhej të qëndroja mbi një barelë. Pyesja veten se çfarë do të ndodhte. Foshnja ishte duke bërtitur (qarë) gjatë gjithë kohës, gjendja e tij dobësohej. Sëmundja po përparonte. Në një moment patëm frikë se e humbëm. Por ai u bë më mirë sa ndaluam udhëtimin tonë.
– Tashmë, mjekët suedezë thonë se djali është në gjendje të mrekullueshme. Ai shtoi peshë (u shëndosh) dhe nuk ulëret (qan) më.
Emri i Hollivudit, në mënyrë të pashmangshme, trajtohet para ish-sovranes:
– Jo, tha ajo, as që bëhet fjalë të shkojmë në Hollywood. Unë nuk e kam fare ndërmend të xhiroj një film dhe po ashtu burri im nuk ka ndërmend të shkruajë një libër.
– Mijëra shqiptarë besnikë ende shpresojnë se së shpejti do të kthehemi në fronin e Shqipërisë. Për ta, ne e kemi për detyrë të udhëheqim një ekzistencë (jetë) shembullore.
