Nga: Hannah Arendt
Po ta shikojmë lirinë me sytë e traditës duke e identifikuar atë me sovranitetin, prania e njëkohëshme e lirisë dhe e sovranitetit, e të qenit i aftë për të filluar diçka të re dhe i të mos qenit i aftë për të kontrolluar ose parashikuar pasojat e saj, duket thuajse sikur na detyron të arrijmë në përfundimin se ekzistenca njerëzore është absurde.
Duke marrë parasysh realitetin njerëzor dhe provat e tij materiale, në të vërtetë është po aq e rreme t’i mohosh lirisë njerëzore të veprojë, sepse vepruesi nuk mbetet kurrë zot i veprimeve të veta, sa ç’është të pohohet se sovraniteti njerëzor është i mundur për shkak të faktit të pakundërshtueshëm të lirisë njerëzore.
Atëherë, çështja që lind është nëse nocioni ynë se liria dhe josovraniteti përjashtojnë njëra-tjetrën në mënyrë të ndërsjellët mund të hidhet poshtë nga realiteti apo jo ose, për ta thënë ndryshe, nëse aftësia për të vepruar mbart apo jo në vetvete potenciale të caktuara që i mundësojnë t’u mbijetojë pengesave të josovranitetit.