Ndër të gjithë peshkaqenët që notojnë në oqeanet e botës me dukjen e tyre të pazakontë me siguri më shumë dallohen kokë-çekiçët, mirëpo shkencëtarët theksojnë që “koka e gjerë” u jep disa avantazhe
Peshkaqenët kokë-çekiç jetojnë kryesisht në dete të ngrohta dhe në oqeane përgjatë brigjeve, si edhe në parqe kontinentale.
Më së shpeshti mund të shihen rreth ishujve Malpelo në Kolumbi, te Ishujt Galapagos, afër Molokait në Havaje dhe përgjatë bregdetit të Afrikës Jugore dhe asaj Lindore.
Gjatë ditës notojnë në tufa të mëdha, ndërsa natën kryesisht janë gjuetarë të pavarur, transmeton Telegrafi.
Peshkaqenët kokë-çekiç janë karakteristik për shkak të dukjes së tyre, të duken sikur dikush ua ka kapur gropat e syve dhe ua ka nxjerrë anash – ndërsa pjesa tjetër e trupit u ngjan trupave të peshkaqenëve të tjerë.
Është plotësisht e sigurt që i ashtuquajturi cefalofil ka funksionin e vet, ndërsa shkencëtarët konsiderojnë që kjo karakteristikë e pazakontë u jep disa avantazhe.
E para ka të bëjë me vizionin. Peshkaqenët kokë çekiç kanë organe të veçanta shqisore të quajtura ampulat e Lorenzinit, të vendosura në pjesën e poshtme të kokës së tyre. Këto organe të ngjashme me poret mund të zbulojnë energjinë elektrike, sepse ato në thelb veprojnë si një detektor metalik – duke zbuluar dhe lokalizuar gjahun e varrosur nën rërë në dyshemenë e oqeanit. Peshkaqenët e zakonshëm kanë gjithashtu këto organe shqisore, por kokat e çekiçit kanë shumë më tepër nga këto pore. Sa më të largëta të jenë këto organe shqisore në anët e kokës, aq më të sakta janë ato në përcaktimin e vendndodhjes së gjahut.
Shkencëtarët gjithashtu mendojnë se cefalofoili ndihmon peshkaqenë të kthehen më shpejt gjatë notit.
Trungu familjar i peshkaqenit kokë çekiç
Studimi i fosileve të peshkaqenëve kokë çekiç reduktohet në studimin e dhëmbëve të tyre, sepse trupat e peshkaqenëve nuk kanë kocka por kërc. Kërci prishet shumë më shpejt se dhëmbët ose kockat, kështu që rrallë fosilizohet. Por meqenëse dhëmbët fosile nuk tregojnë asgjë për evolucionin e kafkës së tyre, shkencëtarët përdorën materialin e ADN-së të marrë nga qelizat e peshkaqenëve.
Rezultatet treguan se speciet më të vjetra kishin zgjatime proporcionalisht më të mëdha, ndërsa speciet më të reja kishin ato më të vogla. Shkencëtarët e shpjegojnë këtë duke thënë se një kafshë mund të lindë me një defekt që mund të jetë i dobishëm për mbijetesën e saj. Për sa kohë që anomalia nuk kërcënon mbijetesën dhe aftësinë e saj për t’u riprodhuar, kjo veçori mund t’i bartet brezit të ardhshëm. Prandaj, ata mendojnë se kjo është pikërisht ajo që ndodhi me peshkaqenët kokë çekiç. /Telegrafi/