Diku thellë në mal, një breshkë e vogël ngjitet në pemë. Pas një ore përpjekje, arrin deri në degën më të lartë, kërcen nga dega drejtë e në tokë dhe bëhet copa. Por kjo nuk e ndaloi breshkën.
Sa u shërua, sërish filloi të ngjitej në pemë, kërceu dhe ra sërish në tokë. Megjithatë ajo
nuk dorëzohej. Provoi sërish e sërish nga fillimi dhe secilën herë kërcente nga dega më e lartë e binte drejtë e në tokë.
Gjatë tërë kohës e vështronin dy zogj. Pas një kohe, zogu femër i thotë zogut mashkull: “I dashur mendoj se ka ardhur koha t’i tregojmë se është i adoptuar”.