Poezi nga: Johann Wolfgang Von Goethe
Përktheu: Krist Maloki
Nji vjollcë e mësheftë në livadh kish dalë,
Perkulë n’urti, prej Zotit falë,
Nji vjollcë per bukuri!
Kur qe po vjen nji blegtoreshë
Me hapa të letë e buzen qeshë
Tuj shkue, tuj shkue,
Neper livadh tuj këndue.
“Ah të jem” – thotë vjollca plot mallngjim –
“Ma-e bukra lule në rruzullim,
Ah vetëm nji grimë herë,
Sa të vjen e dashtna me më këputë letë
E me më shterngue per zemer të vetë,
Ah vall, ah vall,
E të fishkem unë plot mall!”
Por ajo vajzë, ah, erdh e shkoj,
E të hijshmen vjollcë nuk e veshtroj,
E të shkreten vjollcë e shkeli …
U shtyp e vdiq e prap u gëzue:
“E në kjoft se vdes po vdes e shue
Prej sajë, prej sajë,
T’e e bukra kambë e sajë!” –