Poezi nga: Mascha Kaleko
Përktheu: Maksim Rakipaj
Më kujtohet kur vdiqa të parën herë,
e mbaj mend si tani si qe.
Vdiq gjithçka për mua, pa u ndjerë.
Në Hamburg ndodhi, ishte prill,
tetëmbëdhjetë vjeçe isha.
Kur vdiqa herën e dytë,
më dhëmbi shumë vdekja.
Pak gjëra munda t’i le:
zemrën që regëtinte para derës së tij
dhe gjurmët e kuqe mbi dëborë.
Por kur vdiqa për herë të tretë,
thuajse fare s’e ndjeva.
Më qe e afërt tashmë, si shtrati, si buka,
si këpucët, si teshat më ishte vdekja.
Dhe tani nuk vdes më.